2 lip 2012

Londyńskie Wyznanie Wiary Baptystów z 1689 roku

przez | wpis w: 2012, Artykuły, Bez kategorii, Zasoby | 0

  1. Pismo Święte
  2. Bóg i Trójca Święta
  3. Boże Postanowienie
  4. Stworzenie
  5. Boża Opatrzność
  6. Upadek Człowieka: Grzech i Kara
  7. Boże Przymierze
  8. Chrystus – Pośrednik
  9. Wolna Wola
  10. Skuteczne Powołanie
  11. Usprawiedliwienie
  12. Usynowienie
  13. Uświęcenie
  14. Wiara Zbawiająca
  15. Upamiętanie Wiodące Do Życia i Zbawienia
  16. Dobre Uczynki
  17. Wytrwanie Świętych
  18. Pewność Łaski i Zbawienia
  19. Prawo Boże
  20. Ewangelia i Zakres Łaski
  1. Wolność Chrześcijańska i Wolność Sumienia
  2. Nabożeństwo i Dzień Pański
  3. Przysięgi i Ślubowania Zgodne z Bożym Prawem
  4. Władze Państwowe
  5. Małżeństwo
  6. Kościół
  7. Społeczność Świętych
  8. Chrzest i Wieczerza Pańska
  9. Chrzest
  10. Wieczerza Pańska
  11. Stan Człowieka Po Śmierci i Zmartwychwstanie Umarłych
  12. Sąd Ostateczny

spis treści

Rozdział 1
PISMO ŚWIĘTE

  1. Pismo Święte jest w pełni wystarczającą, pewną i nieomylną miarąi normą poznania, wiary i posłuszeństwa, które stanowią o zbawieniu. Chociaż natura i całe dzieło Bożego stworzenia i opatrzności są świadectwem Jegodobroci, mądrości i mocy, to jednak to świadectwo nie jest wystarczające,aby samo przez się dać nam takie poznanie Boga i Jego woli, które jestniezbędne do zbawienia. W konsekwencji miłosierny Pan od czasu do czasuw różny sposób objawiał siebie i swoją wolę Kościołowi. Ponadto, aby zapewnić zachowanie i rozszerzenie prawdy oraz utwierdzić i umocnić Kościół, chroniącgo przed zepsutą naturą człowieka oraz podłością szatana, spowodował, żeobjawienie Jego samego oraz Jego woli zostało w całości spisane. A chociaż sposób, w jaki Bóg poprzednio objawiał swoją wolę minął, to Pismo Świętejest absolutnie potrzebne człowiekowi. 
    Ps 19:2-4; Prz 22:19-21; Iz 8:20; Łk 16:29,31; Rz 1:19-21; 2:14-15;Ef 2:20; 2 Tm 3:15-17. Hbr 1:1; 2 P 1:19-20.
  2. Pismo Święte czyli zapisane Słowo Boże zawiera następujące księgi,które razem tworzą Stary i Nowy Testament:
    Stary Testament 
    1 Księga Mojżeszowa 
    2 Księga Mojżeszowa 
    3 Księga Mojżeszowa 
    4 Księga Mojżeszowa 
    5 Księga Mojżeszowa 
    Księga Jozuego 
    Księga Sędziów 
    Księga Rut 
    1 Księga Samuela 
    2 Księga Samuela 
    1 Księga Królewska 
    2 Księga Królewska 
    1 Księga Kronik 
    2 Księga Kronik 
    Księga Ezdrasza 
    Księga Nehemiasza 
    Księga Estery 
    Księga Joba 
    Księga Psalmów 
    Przypowieści Salomona 
    Księga Kaznodziei Salomona 
    Pieśń nad Pieśniami 
    Księga Izajasza 
    Księga Jeremiasza 
    Treny 
    Księga Ezechiela 
    Księga Daniela 
    Księga Ozeasza 
    Księga Joela 
    Księga Amosa 
    Księga Abdiasza 
    Księga Jonasza 
    Księga Micheasza 
    Księga Nahuma 
    Księga Habakuka 
    Księga Sofoniasza 
    Księga Aggeusza 
    Księga Zachariasza 
    Księga Malachiasza    		 Nowy Testament 
    Ewangelia Mateusza 
    Ewangelia Marka 
    Ewangelia Łukasza 
    Ewangelia Jana 
    Dzieje Apostolskie 
    List do Rzymian 
    1 List do Koryntian 
    2 List do Koryntian 
    List do Galacjan 
    List do Efezjan 
    List do Filipian 
    List do Kolosan 
    1 List do Tesaloniczan 
    2 List do Tesaloniczan 
    1 List do Tymoteusza 
    2 List do Tymoteusza 
    List do Tytusa 
    List do Filemona 
    List do Hebrajczyków 
    List Jakuba 
    1 List Piotra 
    2 List Piotra 
    1 List Jana 
    2 List Jana 
    3 List Jana 
    List Judy 
    Objawienie Jana

    Wszystkie te księgi są natchnione przez Boga i stały się zasadą i normą wiary i życia. 
    2 Tm 3:16.

  3. Księgi powszechnie zwane apokryfami nie powstały z natchnienia Bożego, toteż nie należą do kanonu czyli składu Pisma Świętego. Dlatego też nieposiadają żadnego autorytetu w Kościele Bożym i powinny być traktowanei stosowane tak jak inne pisma ludzkiego pochodzenia. 
    Łk 24:27,44; Rz 3:2.
  4. Pismo Święte jest autorytatywne samo z siebie. Jego autorytet niezależy od świadectwa żadnego człowieka ani Kościoła, lecz pochodzi wyłącznieod Boga, jako Autora, który sam w sobie jest prawdą. Musi być przyjęte,bo jest Słowem Bożym. 
    1 Tes 2:13; 2 Tm 3:16; 2 P 1:19-21; 1 J 5:9.
  5. Świadectwo Kościoła Bożego może wpłynąć na nas i przekonać nas, żePismo Święte godne jest najwyższego uznania. Niebiańska treść Pisma Świętego,skuteczność jego doktryny, majestat jego stylu, zgodność wszystkich jegoczęści od początku do końca, fakt, że na wszystkich swoich kartach oddajeona wszelką chwałę Bogu, pełnia objawienia jedynej drogi zbawienia – towszystko razem wraz z innymi niezrównanymi cechami oraz Jego absolutnadoskonałość – niezbicie przekonuje nas, że jest Słowem Bożym. Uznajemyrównocześnie, że nasze pełne przekonanie i pewność co do jego nieomylnejprawdy i Bożego autorytetu, jest wynikiem wewnętrznej pracy Ducha Świętego,który przez Słowo składa świadectwo w naszych sercach. 
    J 16:13,14; 1 Kor 2:1o-12; 1 J 2:20,27
  6. Pełnia Bożego objawienia dotycząca wszystkiego co jest istotne dlaJego własnej chwały oraz dla zbawienia, wiary i życia ludzi, jest albobezpośrednio przedstawiona, albo pośrednio zawarta w Piśmie Świętym. Nic,czy to domniemane objawienie Ducha Świętego, czy to ludzkie tradycje, niemogą być dodane do Pisma Świętego. Jednakże z drugiej strony uznajemy,że wewnętrzne oświecenie przez Ducha Bożego jest konieczne do właściwegozrozumienia tego, co Pismo Święte objawia. Uznajemy jednocześnie fakt,że pewne powszechne stosowane elementy nabożeństwa i sposobu zarządu zborem,powinny być określone w świetle zdrowego rozsądku chrześcijan, w zgodziez ogólnymi zasadami Słowa Bożego, od którego nie można odejść. 
    J 6:45; 1 Kor 2:9-12; 2 Kor 13:14; 14:26,4o; Ga 1:8-9; 2 Tm 3:15-17.
  7. Treść Pisma Świętego przedstawiona jest z różną jasnością, toteż niektórzy ludzie mają lepsze zrozumienie Pisma od innych. Jednak sprawy, które są istotne dla zbawienia człowieka, które człowiek musi poznać, uwierzyćw nie i być im posłuszny, są tak jasno przedstawione i wytłumaczone w różnychmiejscach, że zarówno wykształceni jak i niewykształceni mogą osiągnąćwystarczające ich zrozumienie, jeśli tylko posługiwać się będą zdrowymrozsądkiem. 
    Ps 19:8; 119:13o; 2 P 3:16.
  8. Stary Testament w języku hebrajskim i Nowy Testament w języku greckim (tj. w swoich oryginalnych językach przed tłumaczeniem) były bezpośrednio natchnione przez Boga i od tego czasu dzięki Jego szczególnej trosce iopiece ustrzeżona została ich czystość. Są więc autentyczne i stanowiądla Kościoła ostateczny autorytet we wszystkich kontrowersjach religijnych.Wszyscy Boży ludzie mają prawo i potrzebę dostępu do Pisma, jest im również przykazane by w bojaźni Bożej je czytali i studiowali. Ale ponieważ język hebrajski i grecki nie są znane wszystkim czytelnikom, dlatego Pismo Święte ma być tłumaczone na każdy język, tak aby ludzie poznali Boga i mogli oddawać Mu cześć we właściwy sposób, „abyśmy przez cierpliwość i przez pociechęz Pism nadzieję mieli”. 
    Iz 8:2o; J 5:39; Dz 15:15; Rz 3:2; 15:4; 1 Kor 14:6,9.11-12,24,28; Kol 3:16.
  9. Niezawodną zasadą jest, że Pismo Święte powinno być interpretowaneprzez Pismo, tzn. jedna część przez drugą. A więc wszelka dysputa co doprawidłowości, pełności i oczywistości znaczenia jakiegoś fragmentumusibyć potwierdzona w świetle jaśniejszych, porównywalnych fragmentów. 
    Dz 15:15-16; 2 P 1:20-21
  10. Wszystkie spory religijne mają być rozstrzygnięte przez Pismo Święte i jedynie przez Pismo Święte. Wszystkie uchwały synodów, opinie starożytnych pisarzy i ludzkie doktryny w podobny sposób mają być przyjmowane albo odrzucanezgodnie z wyrokiem Pisma Świętego, danego nam przez Ducha Świętego. W takimwyroku wiara znajduje swoje ostateczne oparcie. 
    Mt 22:29,31,32; Dz 28:23; Ef 2:20

 

spis treści

Rozdział 2
BÓG I TRÓJCA ŚWIĘTA

  1. Jest tylko jeden jedyny żywy i prawdziwy Bóg. Jest On samoistny inieskończony w swojej istocie i doskonałości. Tylko On sam może pojąć izrozumieć swoją istotę. Jest duchem czystym, niewidzialnym, niepodzielnym,bez ciała i zmiennych uczuć ludzkich. Tylko On posiada nieśmiertelnośći przebywa w światłości niedostępnej dla śmiertelnego człowieka. On nigdysię nie zmienia. Jest większy niż nasze możliwości pojmowania, wieczny,niepojęty, wszechmogący i nieskończony. Jest najwyższą świętością, mądrością,niezależnością i absolutem. Wszystko, co czyni, jest wynikiem Jego niezmiennej,sprawiedliwej woli i służy Jego własnej chwale. Jest najbardziej kochającą,łaskawą, miłosierną i współczującą z istot. Jest pełen dobroci i prawdy.Przebacza nieprawość, przestępstwo i grzech. Nagradza tych, którzy szukająGo gorliwie. Lecz nienawidzi grzechu. Nie przeoczy winy i nie oszczędziwinnego, i jest doskonale sprawiedliwy w wykonywaniu wyroku. 
    1 M 17:1; 2 M 3:14; 34:6-7; 5 M 4:15,16; 6:4; 1 Krl 8:27; Neh 19:32-33; Ps 5:6-7; 9o:2; 115:3; Prz 16:4; Iz 6:3; 46:1o; 48:12; 1o:1o; 23:23-24;Na 1:2-3; Ma 3:6; J 4:24; Rz 11:36; 1 Kor 8:4,6; 1Tm 1:17; Hbr 2:6.
  2. Bóg jest samowystarczalny. W Nim i tylko w Nim znajduje się pełniażycia, chwały, dobroci i wspaniałości. Nie zależy od żadnej istoty stworzonej,którą uczynił, Jego chwała nie pochodzi od stworzeń. Wręcz przeciwnie,przejawia swoją chwałę w nich i przez nie. Jest On głównym źródłem wszelkiegobytu: początkiem, spełnieniem, końcem wszystkich rzeczy. Jest suwerennymwładcą nad wszystkimi swoimi stworzeniami. Używa ich według swojej wolii robi dla nich i z nimi cokolwiek pragnie. Jego wzrok przenika istotęwszystkich rzeczy. Jego wiedza jest nieskończona i nieomylna. Nic nie stanowidla Niego zagrożenia lub przyczyny niepewności, ponieważ On nie zależyod stworzonych rzeczy. We wszystkich decyzjach, dziełach i żądaniach jestnajświętszy. Aniołowie i ludzie Jemu, jako Stworzycielowi, mają oddawać wszelką cześć, winni Mu Są służbę i posłuszeństwo względem wszystkiego,co od nich zażąda. 
    Jb 22:3; Ps 119:68; 145:17; 148:13; Ez 11:5; Dn 4.:25,34,35; J 5:26;Dz 15:8; Rz 11:34-36; Hbr 4:13; Obj 5:12-14.
  3. Trzy osoby Boże stanowią Trójcę Świętą – Ojciec, Syn (lub Słowo)i Duch Święty. Stanowią jedność w istocie, mocy i wieczności. Każda z osóbjest w pełni Bogiem, ale Trójca jest jedna i niepodzielna. Ojciec nie zawdzięczaswojego bytu nikomu. On jest Ojcem dla Syna, który jest z Niego zrodzonyw wieczności. Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna. Te osoby, jeden nieskończonyi wieczny Bóg, nie mogą być rozdzielone w naturze i w bycie, lecz Są rozróżnianew Piśmie Świętym przez osobiste relacje wewnątrz Trójcy Świętej i przezrozmaitość dzieł, których dokonują. Ich Trój-jedność (to znaczy doktrynaTrójcy) jest zasadniczą podstawą wszelkiej naszej społeczności z Bogiemoraz źródłem pociechy, którą czerpiemy z naszego zdania się na Niego. 
    1 M 3:14; Mt 28:19; J 1:14,18; 14:11; 15:26; 1 Kor 8:16; 2 Kor 13:14;Ga 4:6; 1 J 5:7.

 

spis treści

Rozdział 3
BOŻE POSTANOWIENIE

  1. W wieczności Bóg zarządził wszystko, cokolwiek zdarzy się w czasiei uczynił to niezależnie i nieodmiennie, kierując się jedynie swoją własnąmądrą i świętą wolą. Jednak czyniąc to, nie stał się w żadnym sensie źródłemgrzechu, ani nie ma współudziału w odpowiedzialności za grzech wraz z grzesznikami.Wskutek swego ustanowienia nie pogwałcił woli żadnego stworzenia, któreuczynił; ani też nie usunął swobodnego działania wtórnych przyczyn, leczraczej je ustanowił. W tych wszystkich sprawach przejawia się Jego Bożamądrość, jak również okazuje się Jego Boża moc i wierność w realizacjitego, co zamierzył. 
    4 M 23:19; Iz 46:1o; J 19:11: Dz 4:27-28; Rz 9:15,18; Ef 1:3-5,11; Hbr 6:17; Jak 1:13; 1 J 1:5
  2. Boże postanowienie nie jest oparte na Jego uprzedniej wiedzy, żew pewnych okolicznościach nastąpią pewne wydarzenia, lecz jest niezależneod wszelkiej uprzedniej wiedzy. 
    Dz 15:18; Rz 9:11,13,16,18.
  3. Przez swoje postanowienie i dla okazania chwały Bóg przeznaczył (uprzednioustanowił) pewnych ludzi i aniołów do wiecznego życia przez Chrystusa,objawiając w ten sposób swoją łaskę. Inni, których pozostawił na zatraceniew grzechach, okazują postrach Jego sądu. 
    Mt 25:34; Rz 9:22-23; Ef 1:5-6; 1 Tm 5:21; Jud 4.
  4. Aniołowie i ludzie, którzy podlegają Bożemu przeznaczeniu, są jasnoi nieodmiennie wyznaczeni, a ich liczba jest na zawsze ustalona. 
    J 13:18; 2 Tm 2:19.
  5. Zanim świat został stworzony, Boży nieodmienny zamiar, który powstałw tajemnicy Jego mądrości i według upodobania Jego woli, sprawił, że Bógwybrał (powołał) w Chrystusie pewną część ludzkości do wiecznej chwały.Jedynie z Jego wolnej łaski i miłości przeznaczył tych wybranych ludzi do życia, chociaż nie było w nich niczego, co mogło spowodować, aby ichwybrał. 
    Rz 8:30; 9:13,16; Ef 1:4,9,11; 2:5,12; 1 Tes 5:9; 2 Tm 1:9.
  6. Bóg nie tylko wyznaczył do chwały zgodnie z odwiecznym i niezależnym postanowieniem swojej woli, lecz również uprzednio przeznaczył środki dospełnienia tego zamiaru. Skoro Jego wybrani są dziećmi Adama i z tego powodu należą do zepsutej przez upadek Adama w grzech ludzkości, Bóg zechciał, żeby zostali odkupieni przez Chrystusa i rzeczywiście powołani do wiaryw Chrystusie. Dalej, przez pracę Ducha Świętego, we właściwym czasie zostają usprawiedliwieni, usynowieni, uświęceni i „strzeżeni mocą Bożą przez wiaręku zbawieniu”. Nikt oprócz wybranych nie może stać się uczestnikiem tychwielkich dobrodziejstw . 
    J 6:64; 10:26; 17:9; Rz 8:30; 1 Tes 5:9-10; 2 Tes 2:13; 1 P 1:2,5.
  7. Wielka tajemnica przeznaczenia musi być traktowana ze szczególną roztropnością i ostrożnością tak, aby ludzie, którzy skłaniają się do woliBożej objawionej w Jego Słowie, i którzy Są jej posłuszni, mogli osiągnąćpewność swego wiecznego wybrania, dzięki pewności ich faktycznego powołania.W ten sposób predestynacja przyniesie chwałę Bogu i pełen szacunku podziwi zachwyt. To zachęci do pokory i gorliwości, i przyniesie wiele pociechywszystkim, którzy są szczerze posłuszni Ewangelii. 
    Łk 10:20; Rz 11:5-6,20,33; Ef 1:6; lTes 1:4-5; 2 P 1:10.

 

spis treści

Rozdział 4
STWORZENIE

  1. Na początku upodobało się Trójjedynemu Bogu – Ojcu, Synowi i DuchowiŚwiętemu – stworzyć świat i wszystkie rzeczy w ciągu sześciu dni. To wszystkobyło bardzo dobre. W ten sposób Bóg uwielbił swoją odwieczną moc, mądrośći dobroć. 
    1 M 1:31; Jb 26:13; J 1:2-3; Rz 1:20; Kol 1:16; Hbr 1:2.
  2. Całe stworzenie jest dziełem Boga; na końcu Bóg stworzył mężczyznę i kobietę, którzy mieli panować nad całym stworzeniem na ziemi. Bóg dałmężczyźnie i kobiecie inteligentną i nieśmiertelną duszę, i pod każdym względem wyposażył ich do harmonijnego życia z Nim. Zostali stworzeni naJego obraz, posiadając wiedzę, sprawiedliwość i prawdziwą świętość. BożePrawo zostało zapisane w ich sercach i mieli zdolność do zupełnego posłuszeństwa temu Prawu. Ponieważ jednak posiadali wolną i podlegającą zmianie wolę,pogwałcenie Prawa było możliwe. 
    1 M 1:26-27. 2:7. 3:6; Kzn 7:29; Rz 2:14-15.
  3. Prawo Boże było w zasadzie zapisane w sercu pierwszej pary ludzi,lecz jednocześnie otrzymali oni szczególny zakaz, aby nie jedli z drzewa poznania dobra i zła. Ich szczęście i społeczność z Bogiem zależała odposłusznego poddania się Jego woli, dotyczyło to także ich panowania nadwszystkimi stworzeniami. 
    1 M 1:26,28; 2:17

 

spis treści

Rozdział 5
BOŻA OPATRZNOŚĆ

  1. Bóg, który w swojej nieskończonej mocy i mądrości stworzył wszystkierzeczy, podtrzymuje, kieruje, włada i rządzi nimi, zarówno żywymi jak imartwymi, wielkimi i małymi, przez opatrzność w najwyższym stopniu mądrąi świętą, w zgodności ze swoją nieomylną uprzednią wiedzą oraz niezależnymi i niezmiennymi decyzjami Jego woli. On realizuje swoje zamiary, dla których wszystko stworzył; aby Jego mądrość, moc i sprawiedliwość wraz z Jego nieskończoną dobrocią i miłosierdziem mogły być chwalone i uwielbiane. 
    Jb 38:11; Ps 135:6; Iz 46:10-11; Mt 1o:29-31; Ef 1:11; Hbr 1:3.
  2. Nic nie dzieje się z przypadku lub poza sferą Bożej opatrzności.Ponieważ Bóg jest pierwotną przyczyną wszystkich wydarzeń, dlatego teżdzieją się one niezmiennie i nieomylnie według Jego uprzedniej wiedzy ipostanowienia, którymi są związane. Jednak przez swoją opatrzność Bóg takkieruje nimi, że wtórne przyczyny, wynikające albo z określonych praw,albo niezależnie, albo też w zależności od innych przyczyn, odgrywają swojąrolę w ich realizacji. 
    1 M 8:22; Prz 16:33; Dz 2:23.
  3. Bóg w swej opatrzności używa zazwyczaj jakichś środków, może jednakdziałać bez nich – nadawać im skuteczność większą niż normalnie posiadają,a nawet wbrew nim, zgodnie ze swym upodobaniem. 
    Iz 55:10-11; Dn 3:27; Oz 1:7; Dz 27:31,44; Rz 4:19-21.
  4. Boża wszechmogąca władza, niezgłębiona mądrość, nieskończona dobroć, jest tak nieskończenie wielka i wszystko przewyższająca, że zarówno upadekpierwszego człowieka w grzech, jak również wszystkie inne grzeszne działaniaaniołów i ludzi, dzieją się zgodnie z Jego suwerennymi planami. Nie znaczyto, że Bóg bez zastrzeżeń pozwala na różne wydarzenia ponieważ rozmaitymisposobami mądrze i w pełni władzy ogranicza, porządkuje i rządzi grzesznymidziałaniami, tak że realizują one Jego święte plany. Jednakże grzesznośćdziałań pochodzi jedynie od aniołów i ludzi, a nie od Boga, ponieważ jakonajwyższa świętość i sprawiedliwość, On ani nie jest, ani nie może byćprzyczyną grzechu, ani nie może go zaaprobować. 
    1 M 1:20; 2 sm 24:1; 2 Krl 19:2S; 1 Krn 21:1; Ps 50:21; 76:11; Iz 10:6-7,12; Rz 11:32-34; 1 J 2:16.
  5. Bóg, który jest najwyższą mądrością, sprawiedliwością i łaską, częstopozwala, aby Jego ludzie popadali na krótko w różne pokuszenia i aby doświadczyligrzeszności własnych serc. Czyni to, aby ich karcić za grzechy, które popełnililub nauczyć ich pokory, odsłaniając im ukryte siły zła i zwodniczość panującąw ich sercach. Jego zamiarem jest również spowodowanie, aby ludzie uświadomilisobie potrzebę polegania na Nim zawsze i w pełni, i aby pomóc im strzecsię grzechu w przyszłości. Tymi i innymi sposobami realizują się Jego sprawiedliwei święte zamiary, tak że wszystko, co dzieje się z Jego wybranymi, jestz Jego wyboru, dla Jego chwały i dla ich dobra. 
    2 Krn 32:25-26,31; Rz s:Zs; 2 Kor 12:7-9.
  6. Bóg jako sprawiedliwy sędzia inaczej postępuje ze złymi i niepobożnymi ludźmi. Zaślepia i zatwardza ich serca z powodu ich grzechów. Wstrzymuje swoją łaskę, która mogłaby oświecić ich umysły i skruszyć ich serca; aczasem odbiera im dary, których im udzielił. Stawia ich również w sytuacjach,w których ich złe serca ulegają grzechowi. Innymi słowy – zostawia ichna pastwę ich własnego, wrodzonego zepsucia, pokuszeń świata oraz władzyszatana, czego konsekwencją jest, że zatwardzają swe serca przez te samerzeczy, których Bóg używa dla zmiękczenia serc innych. 
    2 M 8:15.32; 5 M 2:30; 29:4; 2 Krl 8:12-13; Ps 81 l2-13: Iz 6:9-10; Mt 13-12; Rz 1:24-26.28; 11:7-S; 2 Tes 2:10-12: 1 P 2:7-8.
  7. Boża ogólna opatrzność dosięga wszystkich stworzeń, ale w szczególny sposób odnosi się do Jego Kościoła. Opatrzność kieruje wszystkimi rzeczami dla dobra Kościoła. 
    Iz 43:3-5; Am 9:8-9; 1 Tm 4:10.

 

spis treści

Rozdział 6
UPADEK CZŁOWIEKA: GRZECH I KARA

  1. Człowiek został stworzony przez Boga jako istota prawa i doskonała. Sprawiedliwe Prawo dane mu od Boga mówiło o życiu uwarunkowanym przez posłuszeństwoczłowieka i groziło śmiercią za nieposłuszeństwo. Posłuszeństwo Adama nietrwało długo. Szatan użył podstępnego węża, aby przywieźć Ewę do grzechu.Zaraz potem zwiodła ona Adama, który bez żadnego przymusu z zewnątrz, własnowolniezłamał Prawo, zgodnie z którym zostali stworzeni i złamał Boże przykazanie,mówiące by nie jeść zakazanego owocu. Aby wypełnić swój mądry i świętyzamiar , Bóg pozwolił, aby się to stało, ponieważ On kieruje wszystkimdla Swojej chwały. 
    1 M 2:16-17; 3:12-13; 2 Kor 11:3.
  2. Przez swój grzech, nasi pierwsi rodzice stracili pierwotną sprawiedliwość, a ich szczęśliwa społeczność z Bogiem została przerwana. Ich grzech objął nas wszystkich i przez to śmierć stała się naszym udziałem. Wszyscy ludzie stali się umarli w grzechu i całkowicie skażeni we wszystkich swoich częściach i zdolnościach tak duszy, jak i ciała. 
    1 M 6:5; Jr 17:9; Rz 3:10-19.23; 5:12-21; Tt 1:15.
  3. Rodzina ludzka ma swoje korzenie w pierwszej 1udzkiej parze. Adami Ewa reprezentują całą ludzkość, a wina za ich grzech została przypisanana zasadzie Bożego postanowienia wszystkim ich potomkom, którzy również od urodzenia odziedziczyli po nich skażoną naturę. Ponieważ jako dziecipoczęte w grzechu i ze swojej natury podpadający pod Boży gniew, ludziesą sługami grzechu i poddanymi śmierci, dlatego wszyscy teraz są poddaninieopisanemu nieszczęściu: duchowemu, doczesnemu i wiecznemu, chyba, żePan Jezus Chrystus ich wyswobodzi. 
    Jb 14:4; Ps 51:6; Rz 5:12-19; 6:20; 1 Kor 15:21,22,45.49; Ef 2:3; 1Tes 1:10; Hbr 2:14-15.
  4. Faktyczne grzechy, które ludzie popełniają Są owocem zepsutej naturyprzekazanej im przez pierwszych rodziców. Z powodu tego zepsucia wszyscyludzie są całkowicie skłonni do złego; grzech ich obezwładnia. Ludzie niesą zdolni do czynienia wszystkiego co dobre i w rzeczywistości są skłonni do czynienia tego, co jest przeciwne dobru. 
    Mt 15:19; Rz 8:7. Kol 1:2; Jk 1:14.
  5. Podczas tego ziemskiego życia zepsuta natura pozostaje w tych, którzy Są zrodzeni z Boga, tzn. odrodzeni. Chociaż w Chrystusie ta zepsuta natura otrzymuje przebaczenie i jest umartwiona, jednak zarówno samo zepsucie, jak i wszystko, co z niego wynika, pozostaje w rzeczywistości i w pełnigrzechem. 
    Kzn 7:20; Rz 7:1S,23-25; Ga 5:17; 1 J 1:8.

 

spis treści

Rozdział 7
BOŻE PRZYMIERZE

  1. Dystans między Bogiem a Jego stworzeniem, człowiekiem, jest takiwielki, że chociaż ludzie są wyposażeni w zdolność do rozumowania, i powinniokazywać posłuszeństwo swojemu Stwórcy, jednak nie mogliby nigdy w nagrodęosiągnąć życia, gdyby Bóg w akcie dobrowolnego uniżenia nie umożliwił tegoprzez zawarcie przymierza. 
    Jb 35:7-8; Łk 17:10.
  2. Ponadto, ponieważ człowiek z powodu swego upadku w grzech ściągnąłna siebie przekleństwo Bożego Prawa, upodobało się Panu zawrzeć przymierzełaski, w którym Bóg za darmo ofiarowuje grzesznikom życie i zbawienie przezJezusa Chrystusa. z ich strony Bóg wymaga wiary w Niego, żeby mogli byćzbawieni i przyrzeka udzielić swojego Ducha Świętego wszystkim tym, którzysą wybrani do wiecznego życia, po to, aby chcieli i mogli uwierzyć. 
    1 M 2:17: Ps 110:3; Ez 36:26-27; Mk 16:15-16; J 3:16; 6:44,45; Rz 3:20-21; 8:3; Ga 3:10.
  3. Boże przymierze objawione jest w Ewangelii; zostało ono najpierwobjawione Adamowi w postaci obietnicy zbawienia przez „nasienie niewiasty”,a później prawdę tę ukazywano stopniowo aż do pełnego objawienia zbawienia w Nowym Testamencie. Zbawienie wybranych jest oparte na przymierzu odkupienia, które zostało zawarte w wieczności między Ojcem i Synem. Zbawienie jestudzielane jedynie przez łaskę, na mocy tego przymierza, tak aby wszyscy potomkowie upadłego Adama, którzy zostali zbawieni, otrzymali życie i błogosławionąnieśmiertelność; ponieważ warunki błogosławieństwa, które dotyczyły Adamaw jego stanie niewinności, nie odnoszą się do jego potomstwa, i nie mogąsprawić, by potomstwo Adamowe mogło być przyjęte przez Boga. 
    1 M 3:15; J 8:56; Dz 4:12; Rz 4:1-5; 2 Tm 1:9; Tt 1:2; Hbr 1:1-2; 11:6,13.

 

spis treści

Rozdział 8
CHRYSTUS – POŚREDNIK

  1. Realizując swój odwieczny zamiar , Bóg wybrał i powołał PanaJezusa, swego jednorodzonego Syna, zgodnie z przymierzem, które zawarli,aby stał się Pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem; aby był również Prorokiem, Kapłanem, Królem, Głową i Zbawicielem swojego Kościoła, orazby był dziedzicem wszystkich rzeczy i sędzią świata. od wieczności Bóg oddał Synowi tych, którzy byli Jego potomstwem, a Syn zobowiązał się wczasie (w odróżnieniu od wieczności) odkupić, powołać. usprawiedliwić, uświęcić i uwielbić ich. 
    Ps 2:6: Iz42:l; 53:10: Łk 1 33; J 17:6; Dz 3:22; 17:31; Rz 8:30; Ef l:22-23; Hbr 1:2; 5:5-6; 1 P 1:19-20.
  2. Tą Bożą osobą, która uczyniła świat, podtrzymuje i kieruje wszystkimi stworzonymi rzeczami, jest Syn Boży, druga osoba Trójcy świętej.On jest prawdziwym i wiecznym Bogiem, „odblaskiem chwały Ojca”, tej samejistoty (lub bytu) co Ojciec i jest Jemu równy. To On w wyznaczonym czasieprzyjął na siebie naturę człowieka z wszystkimi jej istotnymi cechami ipowszechnymi słabościami, z wyjątkiem grzechu. Był poczęty przez DuchaŚwiętego w łonie Marii Dziewicy, kobiety, która należała do pokolenia Judy. Duch Święty zstąpił na nią, moc Najwyższego zacieniła ją i w ten sposób, jak mówi nam Pismo Święte, został On zrodzony z kobiety, jako potomek Abrahamai Dawida. Tak się to stało, że dwie pełne, doskonałe i różne natury – Bożai ludzka, zostały nierozdzielnie połączone razem w jednej osobie, bez przemianyjednej natury w drugą i bez przemieszania się jednej natury z drugą; inaczejmówiąc bez zamętu. Tak więc Syn Boży jest teraz zarówno prawdziwym Bogiem,jak i prawdziwym człowiekiem, a mimo to jedynym Chrystusem, jedynym Pośrednikiemmiędzy Bogiem a człowiekiem. 
    Mt 1:22-23; Łk 1:27,31,35; J 1:14; Rz 8:3; 9:5; Ga 4:4; 1 Tm 2:5; Hbr 2:14.16-17; 4:15.
  3. Dwie natury, Boża i ludzka, zostały w ten sposób zjednoczone w osobie Bożego Syna; On został uświęcony i pomazany Duchem Świętym w nieograniczonej mierze; w Nim znajdują się wszystkie skarby mądrości i poznania. On jestprzepełniony tym, co się podoba Ojcu – jest święty łagodny nieskalany grzechem,pełen laski i prawdy. Będąc takim, stał się całkowicie zdolny do dokonaniadzieła Pośrednika i Poręczyciela. Nie wziął tego zadania na siebie jakosamozwaniec, lecz został uprawomocniony do działania przez swego Ojca.Ojciec nadał Mu również pełnię władzy sądu i polecił Mu sądzić wszystkich. 
    Ps 45:7; Mt 28:18; J 1:14; 3:34; 5:22,27; Dz 2:36; 10:38; Kol 1:19;2:3; Hbr 5:5; 7:22,26.
  4. Pan Jezus chętnie przyjął rolę Pośrednika i aby móc tego dokonać, poddał się Bożemu Prawu, które doskonale wypełnił. On również poniósł karęnależną nam, którą to my powinniśmy ponieść i wycierpieć, ponieważ wziąłna siebie nasze grzechy i stał się za nas przekleństwem. On poniósł w swojejduszy niewyobrażalnie bolesne cierpienia i doznał na ciele najcięższychmęczarni. Umarł ukrzyżowany. Gdy był w stanie śmierci, Jego ciało nie uległorozkładowi. Trzeciego dnia zmartwychwstał, w tym samym ciele, w którymcierpiał. Również w tym samym ciele wstąpił na niebiosa, gdzie siedzi poprawicy swego Ojca, orędując za swoimi. Przy końcu świata powróci, abysądzić ludzi i aniołów. 
    Ps 40:S-9; Iz 53.,6; Mt 3:15; 26:37-38; 27:48; Mk 16:19; Łk 22:44; J10:l8; 20:25,27; Dz 1:9-11; 10:42; 13:37; Rz S:34; 14:9-10; 1 Kor 15:3-4;2 Kor 5:21; Ga 3:13; 4:4; Hbr 9:24; 10:5-10; 1 P 3:18; 2 P 2:4.
  5. Przez swoje doskonałe posłuszeństwo Prawu Bożemu i przez ofiarowanie siebie Bogu raz na zawsze jako ofiara przez wiecznego Ducha, Pan Jezusw pełni zaspokoił wymagania Bożej sprawiedliwości. On dokonał pojednaniai nabył wieczne dziedzictwo w Królestwie Niebios dla tych wszystkich, których dał Mu Ojciec. 
    J 17:2; Rz 3:25-26: Hbr 9:14-15.
  6. Cena odkupienia nie była faktycznie zapłacona przez Chrystusa, zanim nie narodził się na tym świecie, lecz wartość, skuteczność i dobrodziejstwa Jego odkupieńczego dzieła były dostępne dla Jego wybranych przez wszystkie wieki od początku świata. Zostało to dokonane przez obietnice, symbole(typy) i ofiary, w których był objawiony i które określały Go jako „nasienieniewiasty (potomek), które miało zetrzeć głowę węża (diabła)”, a takżejako „Baranka zabitego od założenia świata”. Jako Chrystus jest On „tensam wczoraj, dzisiaj i na wieki”. 
    1 Kor 1:10; Hbr 4:2; 13:S; 1 P 1:10-11; Obj 13:8.
  7. Działając jako Pośrednik między Bogiem a człowiekiem, Chrystus pozostaje w zgodzie ze swymi dwiema naturami: Bożą i ludzką, w każdej naturze dokonując tego, co jest dla niej odpowiednie. Jednak z powodu jedności swej osoby, to co jest właściwe jednej naturze, w Piśmie Świętym bywa niekiedy przypisywane Osobie wyrażanej przez drugą naturę. 
    J 3:13; Dz 20:28.
  8. Chrystus pewnie i skutecznie stosuje i udziela wiecznego odkupienia tym, dla których je zdobył. On oręduje za nimi. Jednoczy ich ze sobą przezswojego Ducha; w Słowie i przez Słowo objawia im tajemnicę zbawienia; przekonujeich, aby wierzyli i byli posłuszni, kierując ich sercami przez swoje Słowoi Ducha; pokonuje wszystkich ich wrogów swoją wszechmocą i mądrością, używającmetod i sposobów, które są najbardziej zgodne z cudownymi i niezgłębionymipostanowieniami Jego opatrzności. Wszystko to przeprowadza w swojej niezależneji suwerennej łasce, bezwarunkowo, nie przewidując żadnej zasługi u wybranych. 
    Ps 110:1; J 3:8; 6:37; 10:15-16; 17:6,9; Rz 5:10; 8:9,14; 1 Kor 15:25-26; Ef 1:8-9; 1 J 5:20.
  9. Chrystus i tylko Chrystus jest w stanie spełnić rolę Pośrednika między Bogiem a człowiekiem. On jest Prorokiem, Kapłanem i Królem Kościoła Bożego.Jego rola Pośrednika nie może być przeniesiona z Niego na nikogo innego, ani w całości, ani w części. 
    1 Tm 2:5.
  10. Potrójny urząd Chrystusa jest nam potrzebny. Z powodu naszej niewiedzypotrzebujemy Go jako Proroka. Z powodu naszego oddzielenia się od Bogai niedoskonałości naszej nawet najlepszej służby, potrzebujemy Go jako Kapłana, aby nas pojednał z Bogiem i sprawił, żeby Bóg nas przyjął. Ponieważodwróciliśmy się od Boga i absolutnie nie jesteśmy w stanie do Niego powrócić,a także z powodu tego, że potrzebna jest nam pomoc i ochrona przed naszymiduchowymi wrogami, potrzebujemy Go jako Króla, aby nas przekonał, podporządkowałsobie, przyciągnął, podtrzymał, uwolnił i zachował, aż w końcu wejdziemydo Jego niebiańskiego Królestwa.
    Ps 110:4; Łk 1:74-75; J l:l8; 16:8; Ga 5:17; Kol 1:21.

 

spis treści

Rozdział 9
WOLNA WOLA

  1. W naturalnym porządku rzeczy Bóg wyposażył wolę człowieka w swobodęi zdolność do działania zgodnie z wyborem, tak że ani z przymusu zewnętrznego, ani z powodu żadnej potrzeby pojawiającej się od wewnątrz, człowiek niebył przymuszony do czynienia dobra lub zła. 
    5 M 30:19; Mt 17:12; Jk 1:14.
  2. W stanie niewinności człowiek miał swobodę i zdolność, aby chcieći czynić to, co było dobre i przyjemne dla Boga. Jednak będąc chwiejny– mógł odpaść od swojej prawości. 
    1 M 3:6; Kzn 7:29.
  3. Konsekwencją upadku w stan grzechu było to, że człowiek utracił całą zdolność, aby chcieć czynić jakiekolwiek duchowo dobre uczynki, które towarzyszązbawieniu. Jako człowiek naturalny (nieduchowy), jest on martwy w grzechui całkowicie przeciwny temu, co dobre. Dlatego też nie jest w stanie owłasnych siłach nawrócić się do Boga, ani nawet przygotować się do nawróceniasię do Boga. 
    J 6:44; Rz 5:6; 8:7; Ef 2:1,5: Tt 3:3-5.
  4. Gdy Bóg nawraca grzesznika i wyprowadza go z grzechu w stan łaski,uwalnia go od jego naturalnych więzów grzechu i jedynie przez swoją łaskęumożliwia mu, aby dobrowolnie chciał i czynił to, co jest duchowo dobre.Jednakże pewne zepsucie pozostaje w grzeszniku, tak więc jego wola nigdynie będzie w pełni doskonała i poddana temu, co dobre, gdyż ma skłonność do złego. 
    J 8:36; Rz 7:15,18-19,21,23; Flp 2:13; Kol 1-13.
  5. Dopiero wtedy, gdy wejdzie w stan chwały, człowiek będzie zdolnydo tego by w swej całkowitej i doskonałej wolności pragnąć tylko i wyłącznie dobra. 
    Ez 4:13.

 

spis treści

Rozdział 10
SKUTECZNE POWOŁANIE

  1. W czasie wyznaczonym przez Boga i zgodnym z Jego upodobaniem, ci,których Bóg przeznaczył do życia, są skutecznie wywołani przez Słowo iDucha ze stanu śmierci, w którym są z natury, do łaski i zbawienia danego przez Jezusa Chrystusa. Ich umysły zostają duchowo oświecone i jako ci,którzy są zbawieni, zaczynają rozumieć sprawy Boże. Bóg odbiera im wtedyserca kamienne i daje serca mięsiste. Odnawia ich wolę i przez swoją wszechmocsprawia, że szukają i dążą do tego, co jest dobre, równocześnie skutecznieprzyciągając ich do Jezusa Chrystusa. Do tych wszystkich zmian garną sięochotnie, ponieważ przez Bożą łaskę otrzymują do tego chęci. 
    5 M 30:6; Ps 110; Pnp 1:4; Ez 36:26-27; Dz 26:1S; Rz 8:30; 11:7; Ef1:10-11,17 19; 2:1-6; 2 Tes 2:13-14.
  2. Boże rzeczywiste powołanie jest wynikiem jedynie jego wolnej i szczególnej łaski. Dopóki człowiek nie otrzyma życia i nie będzie odnowiony przez DuchaŚwiętego, jest martwy w grzechach i upadkach, a więc całkowicie bierny w tym dziele zbawienia, a dzieło to nie pochodzi z niczego dobrego, comiałby z natury, ani z żadnej jego zdolności czy możliwości. Moc, któraumożliwia mu odzew na Boże powołanie i przyjęcie łaski proponowanej i udzielanejw powołaniu, jest tą samą mocą, która wzbudziła Chrystusa z martwych. 
    J 5:25; 1 Kor 2:14; Ef 1:19-20; 2:5,8; 2 Tm 1:9.
  3. Wybrane dzieci, umierające w niemowlęctwie, dostępują odrodzeniai zbawienia w Chrystusie przez Ducha Świętego, który działa w tym czasie,miejscu i w taki sposób, jak Mu się to podoba. To samo dotyczy wszystkichwybranych osób, które nie są zdolne do tego, aby zostały powołane zewnętrznie, przez zwiastowanie Ewangelii. 
    J 3:3,5-6,8.
  4. Ludzie, którzy nie są wybrani, nawet gdyby byli wezwani do przyjęcia zbawienia przez kaznodziejów Ewangelii i choć mogą być przedmiotem jakiegośpowszechnego działania Ducha Świętego, nie mogą być zbawieni ponieważ niesą praktycznie pociągnięci do Chrystusa przez Ojca i z tej przyczyny ani nie mogą, ani nie chcą naprawdę przyjść do Niego. Ludzie, którzy nie przyjmująchrześcijańskiej religii, tym bardziej nie mogą być zbawieni, bez względuna to, jak gorliwie usiłują zmienić swoje życie zgodnie z naturalnym oświeceniemi naukami swojej religii. 
    Mt 13:20-21; 22:14; J 4:22; 6:44-45,65; 17:3; Dz 4:12; Hbr 6:4-6; 1J 2:24-25.

 

spis treści

Rozdział 11
USPRAWIEDLIWIENIE

  1. Bóg ochotnie usprawiedliwia ludzi, których faktycznie powołuje. Czynito nie przez udzielenie im sprawiedliwości, lecz przebaczając im grzechyoraz uznając ich i przyjmując jako sprawiedliwych. Czyni to jedynie zewzględu na Chrystusa, a nie z powodu jakiejkolwiek rzeczy dokonanej w nich lub przez nich. Ta sprawiedliwość, która jest im przypisana, tzn. uznanana ich korzyść, nie wynika z ich wiary, ani aktu uwierzenia, ani jakiegoś posłuszeństwa zwiastowanej Ewangelią, lecz wynika jedynie z posłuszeństwa Chrystusa. Posłuszeństwo Chrystusa ma dwa aspekty, z jednej strony jestto aktywne posłuszeństwo okazane całemu Bożemu Prawu, a z drugiej bierneposłuszeństwo okazane w Jego śmierci. Ci, którzy zostają usprawiedliwieni,przyjmują i opierają się przez wiarę na sprawiedliwości Chrystusa; a wiara,którą mają, nie jest z nich, lecz jest darem Bożym. 
    J 1:12; Rz 3:24; 4:5-8, 5:17-19; 8:30; 1 Kor 1:30-31; Ef 1:7. 2:8-10;Flp 3:8-9.
  2. Wiara, która przyjmuje Chrystusa i która opiera się na Chrystusiei Jego sprawiedliwości, jest jedynym środkiem prowadzącym do usprawiedliwienia. Jednakże wiara nie jest czymś odosobnionym w człowieku usprawiedliwionym, lecz zawsze towarzyszą jej inne zbawiające łaski. Nie jest to wiara martwa ponieważ przejawia się w miłości. 
    Rz 3:28; Ga 5:6; Jk 2:17,22,26.
  3. Chrystus przez swoje posłuszeństwo i śmierć zapłacił cały dług tych, którzy Są usprawiedliwieni. Składając ofiarę i przelewając krew na Golgocieoraz znosząc cierpienia jako karę, która im się należała, Chrystus w pełnii całkowicie zaspokoił wymagania Bożej sprawiedliwości. Ich usprawiedliwieniejest całkowicie darem łaski ponieważ – po pierwsze – Chrystus stał siędarem Ojca, aby działać ku ich dobru; po drugie – posłuszeństwo Chrystusai to, że zaspokoił żądania Prawa zostało im policzone; po trzecie – niebyło w nich nic, co by zasługiwało na łaskę. Tak więc prawdziwa Boża sprawiedliwośći Jego ogromna łaska równocześnie objawiły swoją chwałę w usprawiedliwieniugrzeszników. 
    Iz 53:5-6; Rz 3:26; 8:32; 2 Kor 5:21; Ef 1:6-7; 2:7; Hbr 10:14; 1 P1:18-19.
  4. Od wieczności Bóg postanowił usprawiedliwić wszystkich wybranych, a gdy nadeszło wypełnienie czasu Chrystus umarł za ich grzechy i zmartwychwstał dla ich usprawiedliwienia. Jednakże nie są oni osobiście usprawiedliwieni aż do czasu, dopóki Duch Święty nie obdarzy ich faktycznie dobrodziejstwami i dziełami Chrystusa. 
    Rz 4:25; Ga 3:8; Kol 1:21-22; 1 Tm 2:6; Tt 3:4-7; 1 P 1:2.
  5. Bóg ciągle przebacza grzechy wszystkim usprawiedliwionym. Nie mogąoni nigdy utracić swego usprawiedliwienia. Mogą jednak z powodu grzechu popaść w ojcowski gniew Boga. W takim przypadku, dopóki się nie upokorzą, nie wyznają swoich grzechów, nie poproszą Boga o przebaczenie i nie odnowiąwiary i nie przyjdą do upamiętania, dopóty Bóg zazwyczaj nie przywracaich do swojej łaski. 
    Ps 32:5; 51:1-21; 89:32-34; Mt 6:12; 26:75; J 10:28; 1 J 1:7 9.
  6. Wierzący w Starym Testamencie zostali usprawiedliwieni dokładniew taki sam sposób, jak nowotestamentowi wierzący. 
    Rz 4:22-24; Ga 3:9.

 

spis treści

Rozdział 12
USYNOWIENIEZe względu na swego Syna, Jezusa Chrystusa, upodobało się Bogu uczynić wszystkich usprawiedliwionych ludzi uczestnikami łaski usynowienia. Dzięki temu zostali zaliczeni do dzieci Bożych, posiadają ich swobody i przywileje. Ponadto noszą Boże imię, otrzymują ducha usynowienia i mogą śmiało przystępować do tronu łaski i wołać: „Abba, Ojcze”. Bóg, jako Ojciec, traktuje swe dzieciz miłosierdziem, chroni je, troszczy się o nie i karci. Nigdy ich nie odrzuca.Będąc zapieczętowani na dzień odkupienia, otrzymują obietnice jako dziedziczącywieczne zbawienie. 
Ps 103:13; Prz 14:26; Iz 54:8-9; Tr 3:31; J 1:12; Rz 8:15,17; 2 Kor6:18; Ga 4:4-6; Ef 1:5; 2:18; 4:30; Hbr 1:14; 6:12; 12:6; 1 P 5:7. Obj3:12.

 

spis treści

Rozdział 13
UŚWIĘCENIE

  1. Ci, którzy są jedno z Chrystusem, będąc rzeczywiście powołani i odrodzeni,otrzymują od Boga nowe serce i nowego ducha. Przez Słowo i Ducha mieszkającegow nich dokonuje się dalsze dzieło osobistego uświęcenia. Wszystkie te błogosławieństwaprzypadają im z powodu zasług, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.Panowanie grzechu nad nimi skończyło się, a wynikające z niego złe pragnieniasą ciągle osłabiane i uśmiercane; natomiast zbawienne łaski są w nich ciągleożywiane i wzmacniane. w ten sposób rozwija się w praktyce prawdziwa świętość,bez której nikt nie ujrzy Pana. 
    J 17:17; Dz 20:32; Rz 6:5-6,14; 2 Kor 7:1; Ga 5:24; Ef 3:16-19; Kol1:11; 1 Tes 5:21-23; Hbr 12:14.
  2. Uświęcenie, w ten sposób zdefiniowane, obejmuje wszystkie wymiaryczłowieka, jednak w tym życiu nie osiąga pełni. Pozostałości zepsucia grzechunieustannie zanieczyszczają wszystkie części człowieka i powodują w jegownętrzu nieustanną walkę, nie mogąc doprowadzić do pojednania; ciało walczyprzeciwko Duchowi, a Duch przeciwko ciału. 
    Rz 7:18,23; Ga 5:17; 1 Tes 5:23; 1 P 2:11.
  3. W walce ciała przeciwko Duchowi, pozostałości zepsucia grzechu mogą przeważyć od czasu do czasu, jednak nieustanne posilenie płynące od uświęcającego Ducha Chrystusowego umożliwia człowiekowi. jako nowemu stworzeniu, zwycięstwo. w ten sposób święci wzrastają w łasce, dojrzewając aż do pełni świętości w bojaźni Bożej. szczerze usiłują żyć zgodnie z prawami nieba i okazywaćewangeliczne posłuszeństwo wszystkim przykazaniom, które Chrystus, jakoich Głowa i Król, zostawił im w swoim Słowie. 
    Rz 6:14; 7:23; 2 Kor 3:18; 7:1; Ef 4:15-16

 

spis treści

Rozdział 14
WIARA ZBAWIAJĄCA

  1. Łaska wiary, dzięki której wybrani mogą wierzyć ku zbawieniu duszy,jest dziełem Ducha Świętego w ich sercach. w normalnych warunkach wiara powstaje przez zwiastowanie Słowa. Przez Słowo Boże i jego działanie, przez udzielanie chrztu i Wieczerzy Pańskiej, przez modlitwę, jak również przezśrodki łaski wyznaczone przez Boga, wiara rośnie i wzmacnia się. 
    Łk 17:5; Dz 20:32; Rz 10:14,17. 2 Kor 4:13; Ef 2:8; 1 P 2:2.
  2. Przez wiarę chrześcijanin przyjmuje, że prawdą jest wszystko, cojest objawione w Słowie Bożym, w którym Bóg ukazuje swój autorytet. Chrześcijaninuważa również, że Słowo Boże jest najwyższą doskonałością, przewyższa wszystkiepisma, a nawet przewyższa wszystko, co posiada świat. Słowo Boże ukazujechwałę Boga w rozlicznych Jego atrybutach, doskonałość Chrystusa w Jegonaturze i urzędach, które piastuje, oraz moc i doskonałość Ducha Świętegowe wszystkich dziełach, których dokonuje. W ten sposób chrześcijanin możezaufać bez zastrzeżeń prawdzie, której wierzy i oddać się w służbę zgodniez różnymi wymaganiami Pisma Świętego w rozmaitych jego częściach. Okazujeposłuszeństwo przykazaniom, drży, gdy słyszy groźby, przyjmuje obietniceBoże dotyczące tego życia jak i przyszłości. Ale główne dzieło zbawiającejwiary w pierwszym rzędzie odnosi się do Chrystusa, gdy wierzący przyjmujeGo i polega jedynie na Nim w sprawach dotyczących swego usprawiedliwienia,uświęcenia i życia wiecznego. Wszystko to dzieje się przez przymierze łaski. 
    Ps 19:5-11; 119:72; Iz 66:2; J 1:12; 15:14; Dz 15:11; 16:31; 24:14;Ga 2:20; 2 Tm 1:12; Hbr 11:13.
  3. Zbawienna wiara przejawia się w rozmaitym stopniu. Może być słabalub mocna. Jednak, jak każda zbawienna łaska, nawet w swoim najniższymstanie jest zupełnie różna w swojej naturze od wiary i zwykłej łaski ludzi niestałych w wierze. W konsekwencji, chociaż może być często atakowanai osłabiana, odnosi zwycięstwo, rozwijając się w wielu chrześcijanach ażdo osiągnięcia całkowitej pewności. Dzieje się to przez Chrystusa, któryjest zarówno „sprawcą jak i dokończycielem wiary”. 
    Mt 6:30; Rz 4:19-20; Ef 6:16; Kol 2:2; Hbr 5:13-14; 6:11-12; 12:2; 2P 1:1; 1 J 5:4-5.

 

spis treści

Rozdział 15
UPAMIĘTANIE WIODĄCE DO ŻYCIA I ZBAWIENIA

  1. Niektórzy wybrani nawracają się dopiero w późnym okresie życia, trwającw stanie, w którym się narodzili i naśladując wszelkie złe żądze i upodobania.Dopiero później dociera do nich praktyczne Boże powołanie i Bóg udzielaim upamiętania wiodącego do życia wiecznego. 
    Tt 3:2-5.

    • Nie ma na ziemi człowieka, który czyniłby dobro i był bez grzechu; nawet najlepszy człowiek przez zwodniczą siłę zepsucia i moc pokusy możepopełniać wszelkie grzechy, których Bóg nienawidzi. z tego powodu Bóg wswoim miłosierdziu, w przymierzu łaski zapewnił wierzącemu, który zgrzeszyłi upadł, możliwość odnowy przez upamiętanie ku zbawieniu. 
      Kzn 7:20; Łk 22:31-32.
    • Upamiętanie, które prowadzi do zbawienia jest łaską Ewangelii, przezktórą człowiek za sprawą Ducha Świętego rozpoznaje różnorodne zło grzechui jest przez wiarę w Jezusa Chrystusa zmuszony do ukorzenia się z powodugrzechu. To ukorzenie charakteryzuje się pobożnym żalem, niechęcią do grzechui wstrętem do siebie. Towarzyszy mu modlitwa o przebaczenie i miłosierdzie, a także pragnienie i wysiłek (przy pomocy Ducha Świętego), by konsekwentnie postępować w życiu tak, aby podobać się Bogu. 
      Ps 119:6.128; Ez 36:31; Za 12:10; Dz 11:18; 2 Kor 27:11.
    • Ponieważ według Słowa Bożego nosimy „ciało śmierci”, skłonne do złego,upamiętanie powinno trwać przez całe nasze życie. Dlatego też obowiązkiem każdego człowieka jest upamiętanie od każdego grzechu, który sobie uświadomił;musi to być czynione ze szczególną uwagą. 
      Łk 19:5; 1 Tm 1:13,15.
    • W przymierzu łaski Bóg całkowicie zagwarantował zachowanie wierzących w stanie zbawienia, a chociaż najmniejszy grzech zasługuje na potępienie, nie zdarzy się tak wielki grzech, który by przyniósł potępienie tym, którzysię upamiętują. To sprawia, że ciągłe zwiastowanie upamiętania jest konieczne. 
      Iz 1:16-18; 55:7; Rz 6:23

 

spis treści

Rozdział 16
DOBRE UCZYNKI

  1. Tylko te uczynki, które Bóg przykazał w swoim świętym Słowie, mogąbyć uznane za dobre. Uczynki, których ludzie dokonali w ślepej gorliwościlub z powodu udawania dobrych intencji, nie są dobre, ponieważ nie uznajeich Pismo Święte. 
    Iz 29:13; Mi 6:8; Mt 15:9; Hbr 13:21.
  2. Uczynki, które są naprawdę dobre i które są dokonane w posłuszeństwieBożym przykazaniom, są owocami i dowodem prawdziwej i żywej wiary . Przeznie wierzący okazują swoją wdzięczność, wzmacniają pewność swojego zbawienia,budują braci, ozdabiają swoje chrześcijańskie świadectwo i pozbawiają swoichprzeciwników argumentów przeciwko Ewangelii. W tym wszystkim uwielbiają Boga, który uczynił ich tym, kim są, tj. nowymi stworzeniami w Chrystusie i jako tacy wydają owoc, który dowodzi świętości, a rezultatem tego wszystkiego jest życie wieczne. 
    Ps 116:12-13; Mt 5:16; Rz 6:22; Ef 2:10; Flp 1:11; 1 Tm 6:1; Jk 2:l8,22; 1 P 2:15; 2 P 1:5-11; 1 J 2:3,5.
  3. Zdolność wierzących do czynienia dobrych uczynków nie wynika z nichsamych, lecz pochodzi jedynie z Ducha Chrystusowego. Jednakże oprócz łask,które przyjmują od Niego na początku, potrzebują również i potem ciągłegoJego wpływu, aby chcieli i mogli pełnić uczynki, które Jemu się podobają.Jednakże nie oznacza to, że bez tego szczególnego wpływu mogliby bezkarniezaniedbywać swoje obowiązki, ponieważ muszą okazywać pilność w pobudzaniudo działania łaski Bożej, która jest w nich. 
    Iz 64:7; J 15:4-5; 2 Kor 3:5; Flp 2:12-13; Hbr 6:11-12.
  4. Okazując posłuszeństwo Bogu, ci wierzący, którzy osiągają najwyższy poziom w tym życiu, mimo to są tak dalecy od wykonywania uczynków nadobowiązkowych(tzn. ponad to, czego Bóg faktycznie wymaga), że nadal brakuje im wielez tego, co jest ich obowiązkiem, co powinni czynić. 
    Jb 9:2-3; Ga 5:17.
  5. Nawet przy pomocy naszych najlepszych uczynków nie możemy zasłużyć sobie ani na przebaczenie grzechów, ani na dar życia wiecznego od Boga,ponieważ te uczynki nie dadzą się porównać z chwałą, która nas czeka. Aponadto istnieje nieskończona przepaść między nami a Bogiem, i żaden naszuczynek nie może Bogu przynieść pożytku ani stać się zapłatą za dług naszychpoprzednich grzechów. W rzeczywistości, nawet gdy uczynimy wszystko codo nas należy, wykonaliśmy zaledwie naszą powinność i pozostajemy nieużytecznymisługami. Musimy również pamiętać, że nasze dobre uczynki są wynikiem działającegow nas Ducha Świętego. Na tyle zaś, na ile Są one naszym dziełem, Są zepsutei tak bardzo wymieszane ze słabością i niedoskonałością, że całkowicienie spełniają Bożych wymagań. 
    Ps 143:2; Iz 64:6; Łk 17:10; Rz 3:20; 4:6; Ga 5:22-23; Ef 2:8-9.
  6. Jednakże, ponieważ wierzący są przyjęci przez Boga w Chrystusie,ich uczynki również są przyjęte jako dokonane w Chrystusie. Nie chodzi o to, że w tym życiu Są one bez zarzutu i nienaganne w oczach Bożych, lecz o to, że gdy Bóg patrzy na nie przez swojego Syna, znajduje upodobanie w tym, by przyjąć i nagrodzić to, co jest szczere, choćby nawet towarzyszyło temu wiele słabości i niedoskonałości. 
    Mt 25:21,23; Ef 1:6; Hbr 6:10; 1 P 2:5.
  7. Jeśli chodzi o uczynki nieodrodzonych ludzi, nawet jeśli Bóg je nakazujei nawet jeśli są bardzo użyteczne dla nich i dla innych, pozostają nadalgrzesznymi uczynkami z następujących powodów. Nie pochodzą z serca oczyszczonegowiarą; nie są czynione w sposób, jaki zaleca Pismo Święte; nie są nakierowanena chwałę Bożą jako jedyny ostateczny cel. Dlatego też nie mogą podobaćsię Bogu ani nie mogą sprawić, by człowiek był godny otrzymać łaskę. Jednakżezaniedbanie takich uczynków jest bardziej grzeszne i bardziej obraża Boganiż ich wykonywa nie. 
    1 M 4:5; 1 Krl 21:27,29; 2 Krl 10:30; Jb 21:14-15; Am 5:21-22; Mt 6:2,5; 25:41-43; Rz 9:16; 1 Kor 13:1; Tt 3:5; Hbr 11:4,6.

 

spis treści

Rozdział 17
WYTRWANIE ŚWIĘTYCH

  1. Święci, których Bóg przyjął w Umiłowanym, w Chrystusie, są rzeczywiściepowołani i uświęceni przez Jego Ducha. Bóg udzielił im kosztownej wiary, która należy do wszystkich Jego wybranych. Ludzie, którym te błogosławieństwazostały udzielone, nie mogą ani całkowicie, ani ostatecznie odpaść od stanułaski, lecz z pewnością wytrwają w łasce do końca i będą zbawieni na wieki,ponieważ Bóg nigdy nie cofnie swojego powołania i swoich darów. Bóg nieprzestaje rodzić i pielęgnować w nich wiary, upamiętania, miłości, radości,nadziei i wszystkich łask Ducha Świętego, prowadzących do nieśmiertelności.Wiele burz i powodzi może zwalić się na nich, jednakże nigdy nie zostanązepchnięci z fundamentu i skały, na której przez wiarę mocno się opierają.Nawet jeśli niewiara i pokuszenia szatana sprawią, że chwilowo stracą zoczu Bożą światłość i miłość, niezmienny Bóg nadal pozostaje ich Bogiemi On na pewno ich zachowa i zbawi swoją mocą, aż obejmą w posiadanie swojąnabytą własność; są bowiem wyryci na Jego dłoniach, a ich imiona zostałyod wieczności zapisane w księdze życia. 
    Ps 89:32-33: Ma 3 6; J 10:28-29. 1 Kor 11:32: Flp 1:6; 2 Tm 2:19; lJ 2:19.
  2. Wytrwanie świętych nie zależy od ich własnej wolnej woli, lecz odniezmienności decyzji o wybraniu, która z kolei zależy od niezależnej iniezmiennej miłości Boga Ojca, od skuteczności zasług i orędownictwa JezusaChrystusa oraz jedności świętych z Nim, od przyrzeczenia Bożego, od niezmiennegocharakteru świętych, w których mieszka Duch Święty, od Bożej natury, której Są uczestnikami i wreszcie od warunków przymierza łaski. Wszystkie te czynnikigwarantują pewność i niezawodność wytrwania świętych. 
    Jr 32:40; J 14:19; Rz 5:9-10; 8:30; 9:11,16; Hbr 6:17-1S; 1 J 3:9.
  3. Z rozmaitych powodów – przez pokuszenia szatana i świata, przez atakipozostającego w wierzących grzechu, przez zaniedbanie środków łaski darowanychim do wytrwania – święci mogą upaść w straszne grzechy i mogą nawet pozostaćw nich przez jakiś czas. W ten sposób narażają się na gniew Boży, zasmucającJego Ducha Świętego; pozbawiają się łask, tracą pociechę, doznają zatwardzeniaserca i wyrzutów sumienia, ranią i gorszą innych oraz ściągają na siebieBoże karcenie. Jednakże, ponieważ Są świętymi, ich upamiętanie zostanieodnowione i przez wiarę będą zachowani w Chrystusie Jezusie aż do końca. 
    2 Sm 12:14; Ps 32:3-4; 51:11,13; Iz 64:5,9; Mt 26:70,72,74; Łk 22:32,61-62; Ef 4:30.

 

spis treści

Rozdział 18
PEWNOŚĆ ŁASKI I ZBAWIENIA

  1. Chociaż niestali wierzący lub inni nieodrodzeni 1udzie mogą zostaćzwiedzeni przez błędne, wymyślone przez siebie mniemania i wydaje im się,że są w Bożej łasce i w stanie zbawienia – są to w istocie fałszywe i zgubnenadzieje – jednak wszyscy, którzy prawdziwie wierzą w Pana Jezusa Chrystusai miłują Go szczerze, usiłując zachować dobre sumienie i postępować zgodnie z Jego wolą, mogą w tym życiu posiąść pewność, że są w stanie łaski, mogą radować się nadzieją chwały Bożej, wiedząc, że ta nadzieja nigdy ich niezawiedzie. 
    Jb 8:13-14; Mt 7:22-23; Rz 5:2,5; 1 J 2:3; 3:14,l8-19,21,24; 5:13.
  2. Pewność zbawienia, którą posiadają święci Boży, nie jest jedynie przypuszczeniem i prawdopodobieństwem opartym na złudnej nadziei, leczniezmienną pewnością wiary opartej na krwi i sprawiedliwości Chrystusaobjawionej w Ewangelii. Wynika ona również z wewnętrznego potwierdzeniałask Ducha Świętego, ponieważ z tymi łaskami związane są Boże obietnice.Dalej, jest ona oparta na świadectwie Ducha Świętego, jako Ducha usynowienia,ponieważ On świadczy wespół z duchem naszym, że jesteśmy dziećmi Bożymi.To świadectwo powoduje, że nasze serca pozostają pokorne i święte. 
    Rz 8:15-16; Hbr 6:11,17-19; 2 P 1:4-5,10-11; 1 J 3:1-3.
  3. Niezachwiana pewność zbawienia nie jest fundamentalną częścią zbawienia, ponieważ prawdziwie wierzący może długo na nią oczekiwać i przejść przezwiele trudności, zanim ją osiągnie. Nie jest to sprawą nadzwyczajnego objawienia, ponieważ jeśli człowiek właściwie użyje środków łaski i może przez DuchaŚwiętego poznać rzeczy, które wierzący otrzymują od Boga jakodar, możeto również osiągnąć. Jest więc obowiązkiem każdego okazywanie jak najwyższejpilności w utwierdzaniu swego powołania i wybrania. Czyniąc to, doświadczywiększego pokoju i radości w Duchu Świętym, większej miłości i wdzięcznościdla Boga oraz wzrastającej siły i radości w pilnym posłuszeństwie. Te sprawySą naturalnym wynikiem pewności zbawienia i tworzą mocny dowód, że pewnośćnie prowadzi ludzi do rozwiązłego życia. 
    Ps 77:1-12; 88:1-19; 119:32; Iz 50:10; Rz 5:1-2,5; 6:1-2; 14:17; Tt2:11-12,14; Hbr 6:11-12; 1 J 4:13.
  4. Prawdziwi wierzący mogą przeżywać wahania co, do pewności zbawienia; czasami bardziej, czasami mniej. Mogą okazać się niedbałymi w zachowaniugo, jeśli na przykład pozwolą sobie, aby jakiś szczególny, grzech zranił ich sumienie i zasmucił Ducha Świętego; albo na przykład ogarnie ich jakaś mocna pokusa; czy też wyda im się, że odeszła od nich Boża obecność i garnęła ich ciemność, co Bóg dopuszcza nawet wobec tych, którzy boją się Jego imienia.Jednak cokolwiek by się nie wydarzyło, pewne rzeczy niezmiennie w nichpozostają – nowa natura zrodzona z Boga, życie wiary, miłość do Chrystusa i braci, szczerość serca, świadomość obowiązku – z tych powodów oraz przezdzieło Ducha Świętego nadal wykonywane w nich, pewność zbawienia może wodpowiednim czasie znowu ożyć. Do tego czasu, te same wpływy zachowują ich od zupełnej rozpaczy. 
    Ps 30:8; 31:23; 42:6,12; 51:9,13,15; 77:7-9; 116:12; Pnp 5 2-3,6; Tr3:26-31; Łk 22:32; 1 J 3:9.

 

spis treści

Rozdział 19
PRAWO BOŻE

  1. Bóg wypisał w sercu Adama swoje Prawo, wymagające od niego pełnego posłuszeństwa; szczególny zaś nacisk położył na jedno przykazanie, abynie jadł z drzewa wiadomości dobrego i złego. W ten sposób Adam i całejego potomstwo byli zobowiązani do osobistego, pełnego, dokładnego i bezustannegoposłuszeństwa. Bóg obiecał życie za posłuszeństwo i zagroził śmiercią zaprzestąpienie Prawa; przedtem zaś wyposażył Adama w zdolność i możliwośćprzestrzegania tego Prawa. 
    1 M 2:16-17; Kzn 7:29; Rz 10:5; Ga 3:10,12.
  2. To samo Prawo, które kiedyś zostało zapisane w sercu człowieka, pozostałodoskonałą miarą sprawiedliwości po upadku Adama i zostało dane przez Bogana Górze Synaj, w formie Dziesięciorga Przykazań spisanych na dwóch tablicach.Pierwsze cztery przykazania zawierają powinności w stosunku do Boga, apozostałe sześć – w stosunku do drugiego człowieka. Są one znane jako prawo moralne. 
    5 M 10:4; Rz 2:14-15.
  3. Oprócz Prawa moralnego Bóg dał także Izraelitom prawa obrzędowe,które były obrazem rzeczy przyszłych. Te dzielą się na dwie grupy. Do pierwszejzaliczają się obrzędy, częściowo związane z oddawaniem czci Bogu, któreobrazowały Chrystusa, Jego łaski, działania, cierpienia i błogosławieństwa,które uzyskał dla nas. Druga grupa zawiera różne instrukcje związane zpowinnościami moralnymi. Wszystkie te prawa ceremonialne były uświęconeBożym nakazem i należało je spełniać aż do dni Nowego Testamentu, gdy zostałyzniesione przez Jezusa Chrystusa, prawdziwego Mesjasza i jedynego Prawodawcę,który został upoważniony przez Ojca, aby je rozwiązać. 
    1 Kor 5:7; Ef 2:14,16; Kol 2:14,16-17; Hbr 10:1.
  4. Bóg dał też ludowi izraelskiemu różne prawa sądowe, które mieli stosowaćtak długo, jak długo będą istnieć jako naród. Zasady sprawiedliwości, którez nich wynikały, Są nadal ważne nie dlatego, że znajdują się w Prawie Mojżeszowym,ale z powodu ich niezmiennego charakteru. 
    1 Kor 9:8-10.
  5. Posłuszeństwo Prawu moralnemu pozostaje na zawsze wiążące zarówno dla ludzi usprawiedliwionych, jak i dla wszystkich innych, a to ze względu na praktyczną treść tego Prawa, jak również ze względu na autorytet Boga-Stwórcy,który jest jego autorem. W Ewangelii Chrystus w żaden sposób nie przekreśliłkonieczności posłuszeństwa, wprost przeciwnie, wyraźnie podkreślił obowiązekprzestrzegania tego moralnego prawa. 
    Mt 5:17-19. Rz 3:31; 13:8-10; Jk 2:8,10-12.
  6. Na tyle, na ile Prawo jest przymierzem uczynków, na podstawie którychotrzymuje się usprawiedliwienie lub potępienie, na tyle nie odnosi siędo prawdziwie wierzących. Jednak w innym sensie jest użyteczne zarównodla nich, jak i innych jako zasada życia, która daje im poznanie woli Bożeji poucza o ich obowiązkach. W ten sposób nakłania i zobowiązuje do posłuszeństwa.Odsłania im również grzeszne zepsucie ich natury, serc i życia, tak żebysprawdzając siebie w świetle Prawa, mogli być głębiej przekonani o swoimgrzechu, upokorzyć się z jego powodu i bardziej go nienawidzić. JednocześniePrawo daje im wyraźne poznanie, że potrzebują Chrystusa i Jego doskonałegoposłuszeństwa Prawu. Tak jak Prawo zabrania grzechu, tak samo nakłaniaodrodzonych, żeby sprzeciwili się złym skłonnościom do grzechu, które wsobie znajdują. Ponadto groźby Prawa mają wartość w pokazywaniu odrodzonym,na co zasługują z powodu swoich grzechów i jakie nieszczęścia mogą w tymżyciu ściągnąć na siebie przez własne nieposłuszeństwo, mimo że Są uwolnieniod przekleństwa i bezwzględnej surowości Prawa. W podobny sposób obietnicezwiązane z przestrzeganiem Prawa oznajmiają o Bożej aprobacie dla posłuszeństwai zapewniają wynikające z niego błogosławieństwa, lecz z zastrzeżeniem, że te błogosławieństwa nie przypadają ludziom na mocy Prawa rozpatrywanego jako przymierze uczynków. Fakt, że człowiek czyni dobro i powstrzymuje się od zła, ponieważ Prawo zachęca do dobra a zabrania zła, nie jest dowodem, że człowiek podlega Prawu a nie łasce. 
    Rz 3:20; 6:12-14; 7:7; 8:l; 10:4; Ga 2:16; 1 P 3:8-13.
  7. Wspomniane zastosowania Prawa Bożego nie sprzeciwiają się łasce Ewangelii, lecz są z nią jak najbardziej zgodne, ponieważ Duch Chrystusowy poddajewolę człowieka i usposabia ją do ochotnego i radosnego wykonywania tego,czego wymaga wola Boża, objawiona w Prawie. 
    Ez 36 27; Ga 3:21.

 

spis treści

Rozdział 20
EWANGELIA I ZAKRES ŁASKI

  1. Ponieważ przymierze uczynków zostało złamane przez grzech człowieka i nie było w stanie udzielić życia, Bóg w swoim miłosierdziu przyrzekł zesłać Chrystusa, który miał narodzić się z niewiasty. Dzięki tej obietnicywybrani zostają powołani, a wiara i upamiętanie dokonują swego dzieła wich sercach. W tej obietnicy została objawiona cała istota Ewangelii, jako skutecznego sposobu nawrócenia i zbawienia grzeszników. 
    1 M 3:15; Obj 7:9.
  2. Obietnica Chrystusa i zbawienia dokonanego przez Niego jest objawiona ludziom jedynie w Słowie Bożym. Ani dzieła stworzenia, ani opatrzność,ani świadectwo natury nie objawiają ludziom Chrystusa i Jego łaski, nawetw jakiś ogólny lub niejasny sposób. Tym bardziej niemożliwe jest, żeby ludzie, którym brak objawienia Chrystusa przez obietnicę Ewangelii, mogliosiągnąć zbawienną wiarę i upamiętać się. 
    Prz 29:18; Iz 25:7; 60:2-3; Rz 1:17; 10:14-15,17.
  3. Objawienie Ewangelii grzesznikom, zarówno narodom jak i poszczególnym osobom, wraz z obietnicami i przykazaniami, które należą do posłuszeństwa Ewangelii, odbywało się w rozmaitym czasie i w rozmaitych miejscach, zgodnie z suwerenną wolą Bożą i Jego upodobaniem. Obietnica poznania Ewangeliinie została uzależniona od właściwego wykorzystania wrodzonych zdolności ludzkich, rozwiniętych przez oświecony rozum, ponieważtaki rozwój nigdy nie miał miejsca, ani nie może mieć miejsca. Z tego powodu przez wszystkie wieki Ewangelia była zwiastowana w węższym lub szerszymzakresie i docierała do poszczególnych ludzi i narodów w bardzo zróżnicowanej mierze, zgodnie z nieomylną wolą Bożą. 
    Ps 147:20; Dz 16:7. Rz 1:18-32.
  4. Ewangelia jest jedynym zewnętrznym sposobem poznania Chrystusa izbawiennej łaski dostępnej 1udziom, i jest całkowicie wystarczająca dotego celu. Jednak, aby ludzie, którzy są martwi w swoich grzechach, moglinarodzić się na nowo – tzn. być ożywieni lub odrodzeni – konieczne jestcoś więcej, a mianowicie skuteczna, wytrwała praca Ducha Świętego nad każdączęścią duszy człowieka, przez co powstaje nowe życie duchowe. Jedynietaka praca spowoduje nawrócenie się do Boga. 
    Ps 110:3; J 6:44; 1 Kor 2:14; 2 Kor 4:4,6; Ef 1:19-20

 

spis treści

Rozdział 21
WOLNOŚĆ CHRZEŚCIJAŃSKA I WOLNOŚĆ SUMIENIA

  1. Chrystus nabył dla wszystkich wierzących wolność, którą obdarza nasEwangelia. Zawiera ona w sobie wolność od winy grzechu, od potępienia, które przynosi wina, od gniewu Bożego oraz od surowości i przekleństwa Prawa Bożego. Obejmuje ona również uwolnienie od obecnego, złego świata oraz od rzeczy takich jak: niewola szatana, panowanie grzechu, ból, nieszczęścia,strach przed śmiercią, nieuchronność grobu i wieczne potępienie. Ponadtoumożliwia nam ona wolny dostęp do Boga i poddanie się Mu w posłuszeństwie nie ze strachu, jak to czyni niewolnik wobec pana, lecz z dziecięcą miłością i ochotą. Wszystkie te błogosławieństwa w większym lub mniejszym stopniuposiadali wierzący w czasach Starego Testamentu, lecz w Nowym Testamenciechrześcijańska wolność znacznie się rozszerzyła. Obejmuje ona uwolnienieod ciężarów nakładanych przez prawo obrzędowe, któremu byli poddani Izraelici, a także większą odwagę w przybliżaniu się do tronu łaski i większą miaręwolnego Ducha Bożego, niż to na ogół było udziałem świętych w czasach przedchrześcijańskich. 
    Łk 1:73-75; J 7:38-39; Dz 26:18; Rz 8:3,15,28; 1 Kor 15:54-57; Ga 1:4; 3:9,13-14; 2 Tes 1:10; Hbr 10:19-21; 1 Jn 4:18.
  2. Jedynie Bóg jest Panem sumienia. On uwalnia je od wszelkich obowiązkówuznania lub posłuszeństwa względem jakichkolwiek ludzkich doktryn czy wymagań,które w jakimkolwiek sensie stoją w sprzeczności z Jego Słowem lub niesą w nim zawarte. Co więcej, wiara i posłuszeństwo takim doktrynom jestrównoznaczne ze zdradą prawdziwej wolności sumienia. Jest to wbrew rozumowii oznacza jedynie zniszczenie wolności sumienia, gdy ludzie domagają sięod swoich bliźnich bezwzględnej wiary , tzn. absolutnego i ślepego posłuszeństwa. 
    Mt 15:9. Dz 4:19,29; Rz 14:4; 1 Kor 3:5; 7:23; 2 Kor 1:24; Kol 2:20,22-23; Jk 4:12.
  3. Popełnianie jakiegokolwiek grzechu lub pielęgnowanie grzesznych,złych pragnień i zasłanianie się wolnością chrześcijańską wypacza główny cel łaski Ewangelii i naraża na niebezpieczeństwo tych, którzy są winnitakiego przestępstwa, ponieważ w ten sposób niszczą oni prawdziwy cel chrześcijańskiejwolności: aby lud Pana „wybawiony z ręki wrogów, bez bojaźni służył Muw świątobliwości i sprawiedliwości przed Nim po wszystkie swoje dni”. 
    Łk 1:74-75; Rz 6:1-2; Ga 5:13; 2 P 2:18,21

 

spis treści

Rozdział 22
NABOŻEŃSTWO I DZIEŃ PAŃSKI

  1. Naturalne poznanie wskazuje, że jest Bóg, który ma nad wszystkimpanowanie i suwerenną władzę. Jest sprawiedliwy i dobry i wyświadcza dobrowszystkim. Jest więc godzien, aby ludzie z całego serca, duszy i siły okazywaliMu bojaźń, miłość, oddawali chwałę, wzywali Jego imienia i ufali Mu. Leczjedyny sposób oddawania czci prawdziwemu Bogu został wyznaczony przez Niegosamego. W konsekwencji nie można oddawać Mu czci w sposób wymyślony przezludzi albo pochodzący od szatana. Widzialne symbole Boga i wszelkie inneformy oddawania Mu czci, o których nie mówi Pismo Święte, są surowo zabronione. 
    2 M 20:4-6; 5 M 12:32; Jr 10:7; M 12:33.
  2. Nabożeństwo ma być kierowane wyłącznie do Boga: Ojca, Syna i DuchaŚwiętego. Nie można oddawać czci aniołom, świętym ani żadnemu innemu stworzeniu.Ponieważ człowiek upadł w grzech, oddawanie czci Bogu nie może odbywaćsię bez pośrednika; jedynym uznanym przez Boga pośrednikiem jest Chrystus. 
    Mt 4:9-10; 28:19: J 5:23: 14:6; Rz 1:25: Kol 2:18: 1 Tm2:5: Obj 19:10
  3. Bóg wymaga, aby wszyscy ludzie modlili się do Niego i dziękowali Mu, co jest częścią naturalnego oddawania czci. Lecz, aby modlić się wewłaściwy sposób, należy spełniać kilka warunków. modlitwa musi być zanoszona w imieniu Syna Bożego, wspierana przez Ducha Świętego i musi być zgodnaz wolą Bożą. Musi być również pełna szacunku, pokorna, gorliwa i wytrwała, połączona z wiarą, miłością i poznaniem. Społeczna modlitwa powinna byćzawsze zanoszona w znanym języku. 
    Ps 65:3; 95:1-7; J 14:13-14; Rz 8:26; 1 Kor 14:16-17. 1 J 5:14.
  4. Należy modlić się o rzeczy słuszne i za wszystkich ludzi żyjącychlub jeszcze nie narodzonych. Nie należy modlić się za umarłych, ani zatych, którzy winni są „grzechu śmiertelnego”. 
    2 Sm 7:29; 12:21-23; 1 Tm 2:1-2; 1 J 5:16.
  5. Czytanie Pisma Świętego, wygłaszanie kazań i słuchanie Słowa Bożego, pouczanie i napominanie się wzajemne poprzez psalmy, hymny, pieśni duchowe, śpiewanie Panu wdzięcznym sercem, dokonywanie chrztu i spożywanie Wieczerzy Pańskiej – to wszystko składa się na święte nabożeństwo, które ma odbywaćsię w posłuszeństwie, ze zrozumieniem, wiernie, z czcią i w bojaźni Bożej.Ponadto z różnych okazji powinno się obchodzić akty ukorzenia się, postyi dziękczynienia – w sposób święty i pełen szacunku. 
    2 M 15:1-9; Est 4:16; Ps 107; Jl 2:12; Mt 28:19-20; Łk 8:18; 1 Kor 11:26; Ef 5:19; Kol 3:16; 1 Tm 4:13; 2 Tm 4:2.
  6. W obecnym czasie Ewangelii skuteczność modlitwy lub innego oddawania czci nie zależy od miejsca ani kierunku, ponieważ Bóg jest wszędzie i mabyć czczony w duchu i w prawdzie; dotyczy to codziennych modlitw w rodzinie, w domu, a także osobistych próśb zanoszonych w skrytości i publicznie wzgromadzeniu. Takie zgromadzenia powinny odbywać się zgodnie ze SłowemBożym i opatrznością, a wierzący nie powinni traktować ich lekceważącoani świadomie opuszczać. 
    Ps 55:17; Ml 1:11; Mt 6:6; J 4:21; Dz 2:42; 10:2; 1 Tm 2:8; Hbr 10:25.
  7. Tak jak w prawie naturalnym, obejmującym wszystkich, część czasuokreślona przez Boga jest przeznaczona na nabożeństwo, tak przez swojeSłowo Bóg szczególnie wyznaczył jeden dzień z siedmiu, aby był przestrzegany jako święty sabat dla Niego. Przykazanie w tym sensie jest stanowcze, iżjest nakazem moralnym i ma być zawsze przestrzegane. Podlegają mu wszyscyludzie wszystkich czasów. od początku świata do zmartwychwstania Chrystusa sabat był ostatnim dniem tygodnia. Gdy Chrystus zmartwychwstał, zmieniłsię na pierwszy dzień tygodnia. który jest nazwany dniem Pańskim. Dzień ten ma być święcony jako chrześcijański sabat aż do końca świata; przestrzega nie siódmego dnia zostało zniesione. 
    2 M 20:8; Dz 20:7; 1 Kor 16:1-2; Obj 1:10.
  8. Ludzie święcą sabat dla Pana, gdy właściwie przygotują swoje sercai gdy uprzednio załatwią swoje doczesne sprawy, gdy ze względu na przykazanie Pana odłożą wszelkie prace, słowa i myśli związane z ich świeckim zajęciem i odpoczynkiem, oraz gdy poświęcą cały dzień Pański na publiczne i prywatne oddawanie czci Bogu oraz na wspieranie biednych i okazywanie miłosierdzia. 
    Ne 13:15-22: Iz 58:13; Mt 12:1-13

 

spis treści

Rozdział 23
PRZYSIĘGI I ŚLUBOWANIA ZGODNE Z BOŻYM PRAWEM

  1. Składanie przysięgi zgodnej z Bożym Prawem należy do religijnychpraktyk, podczas których składaja.cy przysięgę, mając na względzie Bożąprawdę, prawość i sprawiedliwość, uroczyście przywołuje Boga, aby poświadczyłprzysięgę i sądził go według prawdy lub fałszu jego słów. 
    2 M 20:7; 5 M 10:20; 2 Krn 6:22-23; Jr 4:2.
  2. Przysięga jest tylko wtedy słuszna, jeśli jest powzięta w imię Boże z całą świętą bojaźnią i szacunkiem. Przysięganie niepotrzebne i pochopne na pełne chwały i straszne Imię, albo przysięganie na cokolwiek innegojest grzeszne i budzące odrazę. Słowo Boże zezwala na przysięgę, kiedywymaga tego w aga i doniosłość spraw i kiedy prawda wymaga potwierdzenialub jeżeli pragnie się zakończyć spór. w takich warunkach zezwala się nazłożenie zgodnej z prawem przysięgi, wymaganej przez uprawnioną władzę. 
    Ne 13:25; Mt 5:34.37; 2 Kor 1:23; Hbr 6:16; Jk 5:12.
  3. Każda osoba przysięgająca zgodnie ze Słowem Bożym musi być świadoma powagi tego aktu i niezwykle ostrożna, aby nie powiedzieć niczego, co nie jest prawdą; pochopne, fałszywe i puste przysięgi prowokują Pana, by sprowadził nieszczęście na kraj. 
    4 M 19:12; Jr 23:10.
  4. Przysięga powinna być wyrażona w jasnym, zrozumiałym języku, bezdwuznaczników i niepewności. 
    Ps 24:4.
  5. Śluby składa się jedynie Bogu, a nie jakiemukolwiek stworzeniu. Raz złożone śluby powinny być wypełnione skrupulatnie i wiernie. Śluby zakonne celibat, ubóstwo i całkowite posłuszeństwo, typowe dla Kościoła rzymskokatolickiego są dalekie od prawdziwej świętości i są jedynie przesądami i grzesznymisidłami, w które żaden chrześcijanin nie powinien się zaplątać. 
    1 M 28:20-22; Ps 76:12; Mt 19:11; 1 Kor 7:2,9; Ef 4:28.

 

spis treści

Rozdział 24
WŁADZE PAŃSTWOWE

  1. Jako najwyższy Pan i Król świata Bóg ustanowił władze państwowe ipowołał władze cywilne jako poddane sobie. aby rządziły społeczeństwami dla Jego chwały i dla ogólnego dobra. Aby mogło to być osiągnięte, udzieliłim władzy nad życiem i śmiercią, zarówno dla bezpieczeństwa i dodania otuchytym, którzy czynią dobro, jak też dla karania przestępców. 
    Rz 13:1-4.
  2. Chrześcijanie mogą zgodnie z Bożym Prawem podejmować i wykonywaćobowiązki urzędu państwowego jeśli zostaną do tego powołani, a wtedy jestich obowiązkiem popierać sprawiedliwość i pokój zgodnie ze słusznymi prawamikrólestw i państw, którym służą. Nauka Nowego Testamentu upoważnia ichdo prowadzenia wojny, jeśli jest to sprawiedliwe i konieczne. 
    2 Sm 23:3; Ps 82:3-4; Łk 3:14.
  3. Urzędnicy państwowi są ustanawiani przez Boga dla wymienionych wyżej celów , a chrześcijanie powinni im podlegać we wszystkich słusznych wymaganiachi czynić to nie tylko ze względu na Pana, lecz także i ze względu na sumienie,a nie jedynie, aby uniknąć kary. Powinni zanosić modlitwy przyczynne ibłagania za królów i za wszystkich przełożonych, aby mogli wieść cichei spokojne życie we wszelkiej pobożności i uczciwości. 
    Rz 13:5-7; 1 Tm 2:1-2; 1 P 2:17

 

spis treści

Rozdział 25
MAŁŻEŃSTWO

  1. Małżeństwo może być zawarte tylko między jedną kobietą i jednym mężczyzną. Kobieta i mężczyzna nie mogą mieć więcej niż jednego współmałżonka w tymsamym czasie. 
    1 M 2:24; Ml 2:15; Mt 19:5-6.

    • Bóg ustanowił małżeństwo dla wzajemnej pomocy męża i żony, dla rozradzaniasię ludzkości zgodnie z Jego Prawem oraz dla powstrzymania przed niemoralnością. 
      1 M 1:28; 2:l8; 1 Kor 7:2.9.
    • Wszyscy ludzie mogą wstępować w związki małżeńskie, jeśli tylko zdają sobie sprawę z tego co robią. Jest jednak obowiązkiem chrześcijanina, byzawierał związek tylko z partnerem „w Panu”. W konsekwencji, ci którzy nazywają się wierzącymi, nie powinni zawierać związków małżeńskich z niewierzącymii poganami. Nie przystoi także, aby pobożne osoby były partnerami tych,którzy prowadzą rozwiązłe życie albo popierają zasługującą na potępienieherezję. 
      Ne 13:25-27. 1 Kor 7:39; 1 Tm 4:3; Hbr 13:4.
    • Małżeństwo nie może być zawarte między bliskimi krewnymi lub powinowatymi, ponieważ jest to zabronione przez Słowo Boże. Takie kazirodcze związkinie mogą być zalegalizowane przez prawo ludzkie, a osoby takie nigdy niemogą żyć razem jako mąż i żona. 
      4 M 18; Mk 6:18; 1 Kor 5:1

 

spis treści

Rozdział 26
KOŚCIÓŁ

  1. Powszechny lub uniwersalny Kościół jako dzieło Ducha, prawdy i łaskijest niewidzialny. Składa się z ogólnej liczby wybranych, którzy byli,są lub będą zgromadzeni w jedno w Chrystusie, który jest głową Kościoła.Ten Kościół jest małżonką, ciałem i pełnią Chrystusa, „który wszystko wewszystkim wypełnia”. 
    Ef 1:10,22-23; 5:23,27,32; Kol l:l8; Hbr 12:23.
  2. Wszyscy ludzie z całego świata, którzy wyznają, że wierzą Ewangelii i zgodnie z jej nakazem poddają się w posłuszeństwo Bogu przez Chrystusa, są i mogą być nazwani świętymi, pod warunkiem, że nie cofną swojego wyznania wiary przez uleganie podstawowym błędom lub przez prowadzenienie pobożnego życia; z takich ludzi powinny się składać wszystkie zbory. 
    Dz 11:26: Rz 1:7. 1 Kor 1:2; Ef 1:20-22
  3. Nawet najczystszy pod niebem zbór może popaść w zamieszanie i błąd,a niektóre odpadają tak daleko, że nie mogą być już nazwane zborem Chrystusa,lecz „synagogą szatana”. Jednakże Chrystus miał zawsze Królestwo na tymświecie, składające się z tych, którzy wierzą w Niego i wyznają Jego imię,a On będzie władał tym Królestwem aż do końca świata.
    Ps 72:17. 102:28; Mt 16:18; 1 Kor 5; 2 Tes 2:11-12; Obj 2:3; 12:17;l8:2.
  4. Pan Jezus Chrystus jest głową Kościoła. Z ustanowienia Ojca Jemuzostała powierzona najwyższa i absolutna władza do powołania, utwierdzania,kierowania i rządzenia Kościołem. Jest rzeczą, niemożliwą, aby papież rzymskiw jakimkolwiek rzeczywistym sensie był głową Kościoła, ponieważ jest onantychrystem, opisanym w Piśmie Świętym jako „człowiek grzechu”, „syn zatracenia”,który „wynosi się” w Kościele przeciwko Chrystusowi i „ponad to wszystko, co jest nazwane Bogiem”. którego „Pan zniszczy jasnością przyjścia swego”. 
    Mt 28:l8-20; Ef 4:11-12: Kol l:l8: 2 Tes 2:2-9.
  5. Sprawując władzę, która została Mu powierzona, Pan Jezus przez służbęSłowa i przez swego Ducha, powołuje do siebie ze świata tych, którzy zostaliMu dani przez Ojca, aby mogli żyć u Jego boku, okazując Mu posłuszeństwo zgodnie z tym, co polecił im w Piśmie Świętym. Pan przykazuje tym, którzy zostali tak powołani, aby tworzyli poszczególne społeczności lub zbory dla przyczynienia się do wspólnego dobra, oraz aby organizowali nabożeństwa i tego wymaga od nich, dopóki żyją na ziemi. 
    Mt l8:l5-20; 28:20; J 10:16; 12:32
  6. Członkowie tych zborów są świętymi z racji Bożego powołania i w widzialnysposób okazują i wyznają zarówno przez swoją wiarę w Chrystusa jak i przezsposób życia, że Są posłuszni powołaniu Chrystusowemu. Dobrowolnie zgadzająsię trwać we wzajemnej społeczności ze sobą, zgodnie z poleceniem Chrystusawedług woli Bożej, oddając siebie Panu i sobie nawzajem oraz poddając sięzupełnie pod wpływ i wymagania Ewangelii. 
    Dz 2:41-42; 5:13-14: Rz 1:7; 1 Kor 1:2; 2 Kor 9:13.
  7. Każdemu z takich zborów, które są zgromadzone zgodnie ze świętą wolą,przedstawioną w Słowie Bożym, Pan daje moc i autorytet do wykonywania nakazanychprzez Niego praktyk religijnych i do przestrzegania dyscypliny. Obejmujeto wydawanie takich przykazań i zasad, które Są niezbędne dla prawidłowegoi właściwego użycia władzy udzielonej zborom. 
    Mt l8:17-18; 1 Kor 5:4-5,13: 2 Kor 2:6-8.
  8. Zbór zgromadzony i zorganizowany zgodnie z zamiarem Chrystusa składasię z przełożonych i członków. Z nakazu Chrystusa przełożeni mają być wybieranii ustanawiani przez zgromadzony zbór; przełożonymi mają być biskupi (inaczejzwani starszymi) i diakoni. Na nich spoczywa odpowiedzialność przeprowadzeniatego, co nasz Pan ustanowił i używania powierzonej im władzy dla wykonywaniaswoich obowiązków. Ten porządek ma trwać w Kościele aż do końca świata. 
    Dz 20:17-28; Flp 1:1.
  9. Z polecenia Chrystusa, każdy kto kwalifikuje się i ma niezbędne dary od Ducha Świętego do pracy biskupa lub starszego w zborze, musi zostaćwybrany i powołany na ten urząd przez powszechną aprobatę zboru. Musi byćz powagą ustanowiony przez post i modlitwę z włożeniem rąk istniejącychstarszych, jeśli tacy są. Podobnie diakoni mają być wybierani przez powszechnąaprobatę zboru i ustanawiani przez modlitwę i włożenie rąk. 
    Dz 6:3,5-6; 14:23; 1 Tm 4:14.
  10. Duszpasterze powinni zwracać baczną uwagę na służbę Chrystusa wJego Kościele; powinni być zaangażowani w służbę Słowa i w modlitwę, szukającpożytku dusz ludzkich, za które są odpowiedzialni przed Panem. Dlategojest konieczne, aby zbory, którym służą, obdarzały ich zgodnie ze swoimi możliwościami nie tylko wszelkim szacunkiem, lecz również taką obfitością dóbr materialnych tego świata, aby umożliwić im życie w dostatku, bez koniecznościangażowania się w świeckie zajęcia i aby wystarczająco umożliwić im okazywaniegościnności innym. Taki porządek jest wymagany przez samo prawo naturyi przez wyraźny nakaz naszego Pana Jezusa, który postanowił, żeby „ci,którzy zwiastują Ewangelię, z Ewangelii żyli”. 
    Dz 6:4; 1 Kor 9:6-14; Ga 6:6-7. 1 Tm 3:2,5,17-18; 2 Tm 2:4; Hbr 13:17.
  11. Chociaż zgodnie z ich urzędem, obowiązkiem starszych i duszpasterzy zborów jest ciągła aktywność w zwiastowaniu Słowa, jednak ta praca niemoże być ograniczona wyłącznie do nich, bowiem Duch Święty może wyznaczyć również innych do tej samej pracy, wyposażając ich w konieczne dary. Wtakim przypadku, gdy tacy ludzie zostaną zaaprobowani i powołani do pracy przez zbór, mogą i powinni ją wykonywać. 
    Dz 11:19-21; 1 P 4:10-11.
  12. Wszyscy wierzący są zobowiązani przyłączyć się do lokalnych zborów wszędzie tam, gdzie mają ku temu możliwości. Ci, którzy korzystają z przywilejówspołeczności zboru, muszą również się poddać jego dyscyplinie i władzy,zgodnie z zaleceniem Chrystusa. 
    1 Tes 5:14; 2 Tes 3:6,14-15.
  13. Członkowie, którzy zostali obrażeni przez innych członków zboru,a którzy okazali posłuszeństwo zaleceniom Pisma Świętego w kwestii postępowaniaw takich wypadkach, muszą powstrzymać się od wszczynania niepokoju w zborze,nie powinni również opuszczać wspólnych zgromadzeń ani powstrzymywać sięod udziału w obrzędach z powodu tego, że zostali obrażeni, lecz muszą zdaćsię na przez innych współczłonków Chrystusa w dalszym postępowaniu zboru. 
    Mt l8:15-17; Ef 4:2-3.
  14. Wszyscy członkowie każdego zboru powinni uczestniczyć w nieustannej modlitwie za rozwój i pomyślność Kościoła Chrystusowego, gdziekolwiek sięznajduje; powinni przy każdej okazji pomagać innym wierzącym w miarę swoich możliwości i powołania, posługując się swoimi darami i łaskami. Tak więczbory powinny szukać wzajemnej społeczności, o ile opatrzność Boża dajeokazję do korzystania z takich dobrodziejstw. 
    Ps 122:6,7; Rz 16:1-2; Ef6:1S; 3 J 8-10.
  15. Kiedy powstają różnice lub rozbieżności dotyczące doktryny lub władzyzboru, zagrożone zostają: pokój, jedność i zbudowanie; obejmować to możejeden zbór lub wszystkie zbory. Wówczas członek lub członkowie zboru mogązostać skrzywdzeni przez postępowanie dyscyplinarne, niezgodne z prawdąi porządkiem Kościoła. W takich przypadkach wolą Chrystusa jest, aby wielezborów będących w społeczności zebrało się razem i rozpatrzyło problemprzez swoich wybranych przedstawicieli, którzy będą w stanie udzielić poradyw spornych sprawach wszystkim zainteresowanym zborem. Jednakże należy zdaćsobie sprawę z tego, że zgromadzeni reprezentanci nie posiadają żadnejwładzy kościelnej w ścisłym znaczeniu, ani też nie mają władzy sądowniczejnad poszczególnymi zborami, aby nakładać dyscyplinę na jakieś zbory lubosoby, lub też narzucać swoje wnioski zgromadzeniom lub ich przełożonym. 
    Dz 15:2,4,6,22-23,25; 2 Kor 1:24; 1 J 4:1

 

spis treści

Rozdział 27
SPOŁECZNOŚĆ ŚWIĘTYCH

  1. Wszyscy święci są zjednoczeni z Jezusem Chrystusem jako ich głowąprzez Jego Ducha i wiarę. Nie znaczy to jednak, że stają się jedną osobąz Nim. Mają jednak współudział w Jego łaskach, cierpieniach, śmierci, zmartwychwstaniu i chwale. Są także złączeni wzajemnie ze sobą w miłości i mają współudział w darach i wzajemnych łaskach, i są zobowiązani służyć w ten sposób publiczniei prywatnie, aby przyczynić się do wzajemnego dobra, zarówno w sprawachduchowych, jak i doczesnych. 
    J 1:16; Rz 1:12; 6:5-6; 1 Kor 3:21-23; 12:7; Ga 6:10; Ef 4:15-16; Flp3:10; 1 Tes 5:11-14; 1 J 1:3; 3:17-18.
  2. 2. Przez wyznanie wiary święci trwają w świętej społeczności i jedności, w oddawaniu Bogu czci i wykonywaniu takich szczególnych służb, aby przyczynićsię do wzajemnego zbudowania. Są także zobowiązani pomagać sobie nawzajemw doczesnych sprawach, zgodnie z rozmaitymi potrzebami i zdolnościami. Według zasad Ewangelii taki rodzaj społeczności, chociaż odnosi się szczególnie do życia rodzinnego i stosunków zborowych, ma być rozszerzony, w miarę jak Bóg daje możliwości, na wszystkich domowników wiary, to znaczy na wszystkich,którzy na każdym miejscu wzywają imienia Pana Jezusa. Z drugiej stronypowinniśmy zrozumieć, że takie dzielenie się dobrami ze świętymi, nie pozbawiażadnego człowieka prawa i tytułu do własności, które on posiada, ani ichnie ogranicza. 
    Dz 5:4; 11:29-30; 1 Kor 12:14-27; Ef 4:28; 6:4; Hbr 3:12-13; 10:24-25

 

spis treści

Rozdział 28
CHRZEST I WIECZERZA PAŃSKA

  1. Chrzest i Wieczerza Pańska są obrzędami, które wyraźnie i suwerennie ustanowił Pan Jezus, jedyny prawodawca, i nakazał ich przestrzegania wKościele aż do końca świata. 
    Mt 28:19-20; 1 Kor 11:26.
  2. Owe święte obrzędy mają być udzielane tylko przez tych, którzy siędo tego przygotowali i są powołani, aby to czynić zgodnie z poleceniem Chrystusa. 
    Mt 28:19; 1 Kor 4:1

 

spis treści

Rozdział 29
CHRZEST

  1. Chrzest jest obrzędem Nowego Testamentu nakazanym przez Jezusa Chrystusa. Dla osoby przyjmującej chrzest ma on być znakiem jej społeczności z Chrystusem w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, znakiem wszczepienia w Chrystusa i przebaczenia grzechów. Wyraża to również fakt, że osoba przyjmująca chrzest oddała siebieBogu przez Jezusa Chrystusa, aby móc żyć i postępować w „nowości życia”. 
    Mk 1:4; Dz 22:16; Rz 6:3-5; Ga 3:27. Kol 2:12.
  2. Poddać się temu obrzędowi mogą tylko te osoby, które upamiętały sięprzed Bogiem i wierzą w naszego Pana Jezusa Chrystusa, dobrowolnie oddając się Jemu w posłuszeństwo. 
    Mk 16:16; Dz 2:41; 8:12,36-37. l8:8.
  3. Zewnętrznym elementem, który ma być używany w tym obrzędzie jestwoda, w której wierzący ma być chrzczony w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. 
    Mt 28: 19-20; Dz 8:38.
  4. Zanurzenie, tzn. pogrążenie wierzącego w wodzie, jest istotne dlawłaściwego udzielenia tego obrzędu. 
    Mt 3:16; J 3:23

 

spis treści

Rozdział 30
WIECZERZA PAŃSKA

  1. Wieczerza Pańska została ustanowiona przez Pana tej samej nocy, podczas której został wydany. Ma być przestrzegana przez Jego Kościół aż do końcaświata, jako ustawiczna Jego pamiątka i dla ukazywania znaczenia Jego ofiaryi śmierci. Została ustanowiona również i po to, aby utwierdzić świętychw wierze, że wszystkie dobrodziejstwa pochodzące z ofiary Chrystusa sąich udziałem. Ponadto ma przyczyniać się do ich duchowego karmienia i wzrastania w Chrystusie, oraz do umocnienia poczucia obowiązku wobec Niego. Wieczerza Pańska jest również więzią i zadatkiem społeczności, którą wierzący mająz Chrystusem i ze sobą nawzajem. 
    1 Kor 10:16-17 21; 11:23-26.
  2. W tym obrzędzie Chrystus nie jest składany na ofiarę swemu Ojcu ani nie jest składana żadna rzeczywista ofiara, w sensie odpuszczenia grzechu żywych lub umarłych. Wieczerza jest wyłącznie pamiątką jedynej ofiary Chrystusa, który oddał siebie na krzyżu raz na zawsze. Jest także duchowym ofiarowaniem Bogu wszelkiej możliwej chwały za dzieło Golgoty dokonane raz na zawsze.Tak więc papieska ofiara mszy, jak to jest nazwane, jest czymś odrażającymi uwłacza prawdziwej ofierze Chrystusa, która jest jedynym przebłaganiemza wszystkie grzechy wybranych. 
    Mt 26:26-28; 1 Kor 11:24; Hbr 9:25-26,28.
  3. W tym obrzędzie Pan Jezus polecił swoim sługom modlić się i błogosławić chleb i wino, by w ten sposób poświęcićje z pospolitego do świętego użytku.Mają brać i łamać chleb, następnie brać kielich i dawać zarówno uczestnikomjak również sami uczestniczyć w komunii. 
    1 Kor 11:23-26.
  4. Pozbawianie wiernych picia z kielicha, czczenie chleba i wina, wznoszenie w górę chleba i wina, obnoszenie ich w celu adoracji i używanie ich dlajakiegoś fałszywego celu religijnego, to wszystko jest sprzeczne z naturą obrzędu i celem, dla którego Chrystus go ustanowił. 
    2 M 20:4-5; Mt 15:9; 26:26-28.
  5. Zewnętrzne elementy Wieczerzy Pańskiej chleb i wino odpowiednio wyodrębnione do użycia zgodnego z nakazem Chrystusa, znajdują się w takiej relacji doukrzyżowanego Pana, że chociaż w rzeczywistości używane są wobec nich wyrażeniaobrazowe, są czasami określane nazwami rzeczy, które reprezentują, a mianowicie ciałem i krwią Chrystusa, chociaż w istocie i naturze nadal pozostają jedynie rzeczywistym chlebem i winem, tak jak były nimi przed wybraniem do szczególnego użytku. 
    1 Kor 11:26-28.
  6. Doktryna nazywana powszechnie przeistoczeniem (transsubstancjacją), która głosi, że podczas Wieczerzy Pańskiej konkretny chleb i wino zmieniasię w konkretne ciało i krew Chrystusa przez poświęcenie dokonywane przezkapłana lub w inny sposób, jest niezgodna nie tylko z Pismem Świętym, lecznawet ze zdrowym rozsądkiem i rozumem. Ponadto wypacza istotę samego obrzęduoraz była i jest przyczyną wszelkiego rodzaju zabobonów i pospolitego bałwochwalstwa. 
    Łk 24:6,39; Dz 3:21; 1 Kor 11:24-25.
  7. Ci, którzy są godni i w wewnętrzny sposób jedzą i piją widzialnychleb i wino w tym obrządku, równocześnie przyjmują i karmią się Chrystusemukrzyżowanym oraz otrzymują wszystkie dobrodziejstwa pochodzące z Jegośmierci. Czynią to prawdziwie i w rzeczywistości, nie jakby karmili sięrzeczywistym ciałem i krwią jakiejś osoby, lecz czynią to wewnętrznie iprzez wiarę. Ciało i krew Chrystusa są przekazywane wierze chrześcijan,nie dzieje się to w żaden fizyczny sposób, lecz tylko w sensie duchowym, tak jak sam chleb i wino są przekazywane ich zewnętrznym, fizycznym zmysłom. 
    1 Kor 10:16; 11:23,26.
  8. Wszyscy, którzy uczestniczą w Wieczerzy Pańskiej niegodnie, grzesząprzeciwko ciału i krwi Pańskiej, a ich jedzenie i picie ściąga na nichBoży sąd. Tak więc wszyscy nieświadomi lub niepobożni ludzie, którzy niezdolnisą do społeczności z Chrystusem, są podobnie niegodni, aby zasiadać przyStole Pańskim; dopóki pozostaną w takim stanie, nie mogą być we właściwysposób uczestnikami świętego obrządku Chrystusowego, gdyż w ten sposóbpopełnialiby wielki grzech przeciwko Chrystusowi. 
    Mt 7:6; 1 Kor 11:29; 2 Kor 6:14-15

 

spis treści

Rozdział 31
STAN CZŁOWIEKA PO ŚMIERCI I ZMARTWYCHWSTANIE UMARŁYCH

  1. Ciała ludzi po śmierci obracają się w proch i ulegają rozkładowi,lecz ich dusze, które ani nie umierają, ani nie zapadają w stan nieświadomości – są bowiem z natury nieśmiertelne – natychmiast powracają do Boga, któryje dał. Dusze sprawiedliwych, których świętość osiągnęła doskonałość wśmierci, wchodzą do raju, gdzie są z Chrystusem, patrząc na twarz Bogaw świętości i chwale, oczekują na pełne odkupienie ich ciał. Dusze nieprawychsą wrzucone do piekła, gdzie pozostają w męce i całkowitej ciemności, zachowanena wielki dzień sądu. Dusze odłączone od swoich ciał są albo w raju, albow piekle, ponieważ Pismo Święte nie mówi o żadnym innym miejscu pobytu. 
    1 M 3:19; Kzn 12:7. Łk 16:23-24; 23:42; Dz 13:36; 2 Kor 5:1,6,8; Flp1:23; Hbr 12:23; 1 P 3:19; Jud 6-7
  2. W dniu ostatecznym święci, którzy będą żyć wtedy na ziemi, nie umrą,lecz zostaną przemienieni. Wszyscy umarli zostaną wskrzeszeni we własnych ciałach, a nie w innych, chociaż z innymi właściwościami i będą znowu połączeni ze swymi duszami na wieki. 
    Jb 19:26-27. 1 Kor 15:42-43.51-52; 1 Tes 4:17.
  3. Przez moc Chrystusa ciała niesprawiedliwych będą wzbudzone na hańbę. Przez swego Ducha Chrystus wzbudzi ciała sprawiedliwych ku czci, ponieważ ich ciała zostaną przekształcone na wzór Jego własnego, pełnego chwały ciała. 
    J 5:28-29; Dz 24:15; Flp 3:21.

 

spis treści

Rozdział 32
SĄD OSTATECZNY

  1. Bóg naznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przezJezusa Chrystusa, któremu Ojciec powierzył wszelką władzę i prawo sądu.w tym dniu będą sądzeni upadli aniołowie. Tak samo będą sądzeni wszyscy ludzie, którzy żyli na ziemi; pojawią się przed tronem Chrystusa, aby zdaćrachunek ze swoich myśli, słów i uczynków, i otrzymać wyrok zgodnie z tym,co uczynili w tym ziemskim życiu, czy to dobro, czy zło. 
    Kzn 12:14; Mt 12:36; 25,32-46; J 5:22,27; Dz 17:31; Rz 14:10,12; 1Kor6:3; 2 Kor 5:10; Jud 6.
  2. Wyznaczając dzień sądu Bóg miał na celu objawienie chwały swojego miłosierdzia przez wieczne zbawienie wybranych, i ukazanie chwały swejsprawiedliwości przez wieczne potępienie grzeszników tzn. nieprawych inieposłusznych. w tym dniu sprawiedliwi odziedziczą życie wieczne i otrzymająpełnię radości i chwały w obecności Pana, jako ich wieczną nagrodę. Leczniepobożni, którzy nie znają Boga i którzy nie byli posłuszni EwangeliiJezusa Chrystusa, będą wygnani na wieczne męki i „poniosą karę: zatraceniewieczne, .oddalenie od oblicza Pana i od mocy chwały Jego”. 
    Mt 25:21,34,46; M 9:48; Rz 9:22-23; 2 Tes 1:7-10; 2 Tm 4:8.
  3. Aby z jednej strony odstraszyć wszystkich ludzi od grzechu, a z drugiej dać większą pociechę pobożnym w ich przeciwnościach, Chrystus chciał nasmocno przekonać, że nastąpi dzień sądu. z tych samych przyczyn zatrzymałw tajemnicy datę, aby ludzie mogli porzucić wszelkie zaufanie w siebiei nie wiedząc, kiedy godzina przyjścia Pana nastąpi, mogli być zawsze czujnii zawsze gotowi, aby powiedzieć: „Przyjdź, Panie Jezu, przyjdź rychło.Amen”. 
    Mk 13:35-37; Łk 12:35-40; 2 Kor 5:10-11: 2 Tes 1:5-7; Obj 22:20

 

Dodaj komentarz

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.