Opowiedz mi, proszę, o rzeczach niezwykłych –
pejzażach na niebie malowanych światłem i chmurami,
o słońcu nurkującym w morzu o zachodzie
i nocy płonącej gwiezdnymi latarniami.
O tęczowym moście rozpiętym nad ziemią
i rozwianych cudnie grzywach koni w biegu,
o sadach majowych zatopionych w kwiatach
i drzewach uśpionych pod pierzyną śniegu.
O pieszczocie fali całującej stopy,
ognisku tańczącym z wiatrem na polanie,
o deszczu grającym melodie na szybach
i koncertach ptasich na dnia powitanie.
O szlachetnych ranach dzielnego żołnierza,
merdającej ogonem wiernej psiej miłości,
o łzie spływającej po twarzy mężczyzny
i skrytej w łachmanach prawdziwej godności.
O cierpieniu mężnie znoszonym w milczeniu
i szacunku godnych rękach spracowanych,
o słowach głębokich już dzisiaj niemodnych
i czynach chwalebnych dawno zapomnianych.
O splecionych dłoniach dwojga starych ludzi
i nowym istnieniu utkanym w ukryciu,
o dziwnej tęsknocie zapisanej w sercu…
Opowiedz mi, proszę, o prawdziwym życiu!
Pośród zgiełku świata, banałów, frazesów,
historii zupełnie pozbawionych treści,
pomóż mi rozpoznać i podziwiać rzeczy,
które są naprawdę warte opowieści!
Mistrzu Poezji i Mistrzu Narracji,
uwielbiam te chwile, kiedy przy mnie siadasz
i bez słów, w obrazach, by nie spłoszyć ciszy
duszy mej o pięknych rzeczach opowiadasz.
Jadwiga Nalepa kwiecień 2009
